Het gaat ook in muzikaal en technisch opzicht om het moeilijkste concert in deze categorie. Het vraagt van de solist bijna drie kwartier concentratie en de muziek is berucht vanwege de enorm grote dubbelgrepen –reden voor de legendarische Pablo de Sarasate om het nooit te spelen– en het razend lastige passagespel in het laatste deel.

De fans van Janine worden niet teleurgesteld. Al haar kwaliteiten speelt ze op briljante wijze uit: virtuositeit, bezieling en grote muzikale intelligentie. Ook hier maakt zij haar naam als violiste van wereldformaat waar.

Het Brahmsconcert is live opgenomen met een van de toporkesten van Italië, de Accademia Nazionale di Sante Cecilia. Die liveopname is de oorzaak van het enige minpunt van deze cd. Janine streeft bij het Brahmsconcert een zogenaamde kamermuzikale benadering na, wat neerkomt op het soms fluisterend spelen van bepaalde passages. Maar de soliste stond op het podium waarschijnlijk iets te ver weg van de microfoon, terwijl fagot en hobo er bijna bovenop zaten. Het gevolg is dat de soloviool in het laatste deel soms nauwelijks te horen is. Jammer.

Het verschil blijkt in een vergelijking met de studio-opname van het eerste Vioolconcert van Béla Bartók, waarin Janine samen speelt met het London Sym­phony Orchestra. Hier klinkt een volmaakte uitvoering. De prachtige lyriek uit het eerste deel, waarin de Britse dirigent Antonio Pappano de soliste partij geeft, heb ik nooit intenser beleefd. Deze opname past in het bekende gouden lijstje.

Brahms – Bartók, Janine Jansen – Antonio Pappano; Decca (4789216); 2-cd; € 19,99; www.janinejansen.com