Zuckerman, hoogleraar seculiere studies aan het Pitzer College in Claremont (Verenigde Staten), zei vorige week in een publieksdebat zich wel tien keer te bedenken voordat hij in artikelen of op zijn weblog kritiek zou uitoefenen op de islam. „Veel te gevaarlijk. Moslims zijn heel radicaal als het gaat om aanvallen op hun godsdienst. Zij verdedigen hun geloof te vuur en te zwaard. Letterlijk.”

Een christen die dit leest, kan zich toch nog wat gestreeld voelen. Zo van: wij worden gelukkig niet vergeleken met die groep moslims die niet aarzelen naar de wapens te grijpen als bepaalde opmerkingen hun niet bevallen.

Nu past er ook wel enige voorzichtigheid als christenen gecomplimenteerd worden omdat ze zo goed tegen kritiek kunnen. Want soms kunnen ze misschien wel zo goed tegen kritiek omdat de kritiek hun helemaal niet raakt. En dat is geen compliment, maar maakt duidelijk dat het hen allemaal niet zo interesseert. Ook niet als de Naam en de zaak van God verdacht gemaakt worden, of bespot. Die vorm van onverschilligheid bedoelt Zuckerman hier echter niet. Het gaat hem om het verschil tussen christenen en moslims in de reactie op kritiek op hun godsdienst.

De opmerkingen van Zuckerman leggen een fundamenteel verschil bloot tussen christendom en islam en het is weleens goed dat zoiets duidelijk gezegd wordt. Hoezeer een christen ook wordt aangevallen, hij of zij zal nooit naar enig wapen grijpen om zijn mening of overtuiging fysiek aan anderen op te leggen. Toegegeven: dat is in het verleden wel anders geweest. Het christendom heeft, zeker ten aanzien van de Joden, maar al te vaak dwang en geweld gebruikt. Dat zijn en blijven zwarte bladzijden in het christelijke geschiedenisboek.

Ook nu zijn er in de wereld nog christelijke extremisten te vinden die onder de vlag van de Bijbel het gruwelijkste geweld gebruiken. Maar blijkbaar zijn dit zulke uitzonderingen dat een atheïst als Zuckerman zich vrij voelt om christenen zeer scherp te bekritiseren zonder dat hij bang is voor gewelddadige reacties.

In het Bijbelboek Zacharia staat dat God niet werkt door kracht en geweld maar door Zijn Geest. Wanneer christenen hun geloof uitdragen of op hun diepste overtuigingen worden aangevallen, blijft dat altijd het leidende principe.

Dat er nogal wat atheïsten zijn die daardoor wel christenen zeer fel durven aan te vallen maar niet de moslims laat alleen maar zien dat verontwaardiging over religie in die hoek niet zelden selectief is. Juist omdat de reactie gewelddadig kan zijn, zouden ze feller ten strijde moeten trekken tegen de islam dan tegen het christendom. Het feit dat het omgekeerde het geval is, laat tegelijk de zwakte zien van veel atheïsten.

Ze kunnen beter daarover nadenken dan het bijna triomfantelijk toegeven.