U moet eerst verwond worden en dan uitzien naar vertroosting en verlichting. Zoals het was met de offeranden in de wet. Zij slachtten eerst het offer voordat zij het offerden. Zo moet uw ziel ook eerst verbroken worden door ware verbrijzeling. Pas dan kunt u enige troost ontvangen, zoals in Joël staat: „En scheurt eerst uw hart en niet uw kleren en bekeert u dan tot uwen God.”Wij zijn allemaal vaten van toorn. Een weinig oplappen is niet voldoende. Het is niet genoeg als een mens zegt dat hij bedroefd is over zijn zonden. Zijn hart moet geheel verootmoedigd en verbroken worden. Dan is hij in de rechte toestand om een vat der genade gemaakt te worden en hiernamaals een vat der heerlijkheid. Van alle dingen in het hart kan God dit oplappen van het werk der genade niet dulden; dit tegelijk zaaien van zonden en genade.

Een mens kan snel gelijkvormig zijn aan een christen, maar dan is hij nog geen gezonde christen. Hij wil geen hart hebben dat voor God vernederd en verbroken kan worden. Daarom aanbidden zij God tevergeefs om hun hart voor Gods aangezicht goed te keuren, die menen tot de zaligheid te komen en intussen toch niets van deze vernedering van het hart willen weten. De oorzaak waarom zo veel mensen tot een wanhopige verootmoediging komen, is dat ze niet willen wandelen op Gods weg.

Thomas Hooker, predikant te Chelmfort (De ware zielsvernedering, 1678)