Erdogan denkt dat hij die meerderheid zondag kan terugwinnen. Ik of de chaos, redeneert de Turkse leider optimistisch. Maar de opiniepeilingen stellen dat hij verkeerd gokt. De kiezers zouden niet terug onder zijn vleugels kruipen, maar hem net als vijf maanden geleden teleurstellen. Dan blijft de AK weliswaar groot, maar is op coalitiepartners aangewezen.

Erdogans populariteit als economisch hervormer, politieke vernieuwer en sociaal conservatief islamiet takelt af. Het buitenlands beleid in de regio is evenals het vredesproces met de Koerdische extremisten van PKK mislukt en jihadisten hebben begin oktober nog een bloedige aanslag in Ankara gepleegd. Bovendien worden Erdogans autoritaire trekken steeds zichtbaarder met de bouw van paleizen en invallen bij kritische media.

En zijn grootste kracht, de economie die hij tot bloei bracht, stagneert. Zelfs minister van Financiën Mehmet Simsek (AK) verzuchtte recent dat alle vooruitgang die Turkije de afgelopen twaalf tot dertien jaar heeft geboekt, verloren dreigt te gaan.

Erdogan kreeg bij presidentsverkiezingen vorig jaar nog 51 procent van de kiezers achter zich, maar in juni was zijn AK-partij nog slechts goed voor 39 procent. Om meer dan de helft van de zetels in het parlement te bemachtigen, is in het gecompliceerde kiesstelsel meer dan circa 41 procent van de stemmen nodig. Na de verkiezingen krijgt de beoogd premier 45 dagen de tijd om een regering te vormen. Erdogan zou het volgens waarnemers politiek en economisch niet meer kunnen maken om weer vervroegde verkiezingen uit te schrijven. Als hij dan tandenknarsend met andere partijen een coalitie smeedt, is het met zijn machtsmonopolie gedaan.