Minder dan vier jaar geleden waren Joe Biden en Paul Ryan in onderling debat verwikkeld. Zij waren toen beiden genomineerd om voor hun partij vicepresident te worden. Vorige week stonden ze opnieuw in de schijnwerpers. De democraat Biden omdat hij worstelde met de vraag of hij zou melden als presidentskandidaat (hij zei uiteindelijk nee) en de democraat Ryan omdat hij moest beslissen of hij zich kandidaat stelde voor het voorzitterschap van het Huis van Afgevaardigden Huis (hij zei uiteindelijk ja). Beide mannen herinnerden ons tijdens het beslissingstraject aan iets wat we zouden moeten weten: Wat betekent het voor een man om zijn familie op de eerste plaats te zetten?

De hele natie –ook zij die het op belangrijke politieke onderwerpen met Biden oneens zijn– rouwde dit jaar met Biden om het verlies van zijn zoon Beau, die overleed aan een hersentumor. Vooral ook omdat de man eerder in zijn leven, enkele weken nadat hij was verkozen als senator, zijn eerste vrouw en dochter verloor als gevolg van een verschrikkelijk auto-ongeluk.

Toen er twee zoons op de intensive care lagen, overwoog Biden al eens om te stoppen als senator. Hij deed het uiteindelijk niet. Hij was wel steeds bij zijn kinderen te vinden tijdens hun herstel. En ook daarna nam hij iedere avond de trein van Washington naar Delaware om bij zijn opgroeiende kinderen te zijn.

Biden concludeerde dat „de tijd om was” om een campagne voor het presidentschap te starten. De tijd was vergeven aan de zorg voor zijn familie in verband met het overlijden van een zoon, broer, man en vader. Deze tijd was goed besteed.

Ryan stond niet te springen om zich te kandideren als voor het voorzitterschap van het Huis van Afgevaardigden. Daarvoor had hij veel goede redenen. Zijn belangrijkste zorg was, evenals als bij Biden, gebrek aan tijd. Hoewel hij aangaf het land graag te willen dienen, maakte hij duidelijk dat er één ding was dat voor hem belangrijker was dan zijn politieke carrière: „Ik kan en wil de tijd die ik doorbreng met mijn gezin niet opgeven.” Ryan: „Het voorzitterschap van het Huis van Afgevaardigden betekent dat je meer dan honderd dagen per jaar van huis bent. Onze kinderen zijn tien, twaalf en dertien. Ik ga dat niet doen.”

Aansporing

De twee punten waar het voor Biden en Ryan op vastzat, komen steeds in mijn gedachten terug. Ik vermoed dat dit komt doordat ik vader ben van vijf zonen en tegelijkertijd een stressvolle baan heb waardoor ik veel reis. Dit geldt overigens voor veel andere mensen die ik ken. In de gemeenten die ik diende, ontmoette ik vrachtwagenchauffeurs, luchtmachtpiloten en vertegenwoordigers die allen het spanningsveld tussen gezin en werk herkenden. Velen van hen deden er alles aan om hun gezin op de eerste plaatst te zetten en slaagden daarin. Ik ken ook veel mannen die weliswaar elke avond thuis zijn, en vervolgens onafgebroken ‘ontspannen’ door naar een beeldscherm te turen.

De overwegingen van Biden en Ryan zouden ons moeten aansporen om ons opnieuw te bezinnen op de relatie tussen ambitie en vaderschap. Je hoeft niet alleen verblind te zijn door ambitie als je het presidentschap of Kamervoorzitterschap na streeft. Dat kan ook gelden voor iemand die assistent bedrijfsleider wil worden van een winkel, de beste golfer van zijn leeftijd of de succesvolste voetbalcoach. Ambitie, mits goed gedefinieerd en begrensd, is goed. De meeste ambities worden echter opgepoetst in een publieke context: de buitenwereld beoordeelt hoe goed iemand functioneert en zijn taak of roeping vervult.

Slechts weinig mensen hebben oog voor een man die een nieuwe generatie vormt en hen aanspoort om de God van hun voorgeslacht te dienen. Bij de vervulling van het vaderschap staat echter veel meer op het spel dan bij onze baan. Het vaderschap is een beeld van het Vaderschap van God (Ef. 3:14). Door de wijze waarop we als vaders onze kinderen leiden, onderwijzen en discipline aanleren, zien onze kinderen iets van God (Deut. 6 en Hebr. 12:7-11).

Prioriteit

Een van mijn zonen –hij kan nog nauwelijks praten– leerde me onlangs op verrassende wijze een diepe les. Hij omhelsde me en zei: „Ik ben blij dat u echt papa bent en niet dr. Russell Moore.” Hij zei het op zo’n intense manier alsof hij een geheim vertelde dat anderen niet weten. Ik ben zijn vader, en dat is voor hem belangrijker dan alles wat met mijn werk in de gemeente te maken heeft.

Mijn zoon heeft gelijk. Vanaf heden zal ik me daarom minder druk maken om al die ‘belangrijke’ dingen die zo nodig moeten. Ondertussen zal ik die mooie, kleine beelddragers die God aan mijn vrouw en mij heeft toevetrouwd hartelijk liefhebben. Daar gaat het om.

Er bestaat geen set van regels die je kunt volgen waardoor je gezin automatisch op de eerste plaats staat. Het is daarom van cruciaal belang dat je nauwkeurig waakt over je hart en je prioriteiten. Als God je kinderen heeft gegeven, zorg dan dat je ambitie gericht is op hen en niet afleidt van hen. En laat het voor je kinderen altijd duidelijk zijn dat je hun vader bent en niet de president of iemand anders.

De auteur is een Amerikaans theoloog en ethicus. Dit artikel is overgenomen van zijn weblog russellmoore.com.