Het Russische ministerie van Defensie maakte 
’s avonds bekend aanvallen te hebben uitgevoerd op „acht objecten van IS.” Het Westen trok dit direct in twijfel omdat de getroffen doelen liggen in de provincies Hama en Homs, en daar zijn de IS-terroristen niet actief. In Hama en Homs opereren diverse rebellengroepen die voor een deel door de Verenigde Staten en hun bondgenoten worden gesteund.

Gisteren was een herhaling van woensdag. Ook toen voerden Russische straalvliegtuigen aanvallen uit op rebellen. Volgens de Amerikaanse senator John McCain betrof het opnieuw opstandelingen die door de Amerikaanse geheime dienst CIA van wapens zijn voorzien en door de Amerikanen worden getraind.

Met deze aanvallen maakt de Russische president Poetin direct duidelijk waar het hem om te doen is in Syrië. Zijn aanvallen zijn niet zozeer tegen IS gericht, maar zijn in de eerste plaats bedoeld om de Syrische dictator Assad in het zadel te houden.

Poetin riep eerder deze week het Westen nog ertoe op een gemeenschappelijke coalitie tegen IS te vormen. De westerse landen voelden hier weinig voor omdat ze bang waren dat Rusland niet alleen de terreurgroep, maar ook gematigde oppositiegroepen zou aanvallen. Die vrees blijkt nu terecht.

Poetin wil koste wat het kost Assad in het zadel houden in Syrië. Daarmee kiest hij tevens partij voor Iran, de bondgenoot van Assad. Maar hierdoor staat hij lijnrecht tegenover Saudi-Arabië, het land dat met Iran verwikkeld is in de strijd om de macht in het Midden-Oosten. Die strijd wordt op dit moment in Syrië uitgevochten. Nu wil het gebeuren dat de VS de Saudi’s al jaren steunen. Dus in feite kruisen op dit moment de VS en Rusland de degens in Syrië.

Het Westen is ontstemd over het Russische optreden. Die irritatie valt te begrijpen. Aan de andere kant mag het Westen het zichzelf aanrekenen wat er nu gebeurt. Het Westen heeft alleen maar ”rode lijnen” voor Assad getrokken en verbond daar geen consequenties aan als de Syrische leider ze overschreed. Poetin durft wel in te grijpen.

Daarbij heeft Poetin al het geluk van de wereld dat Obama een leider is die op het gebied van de buitenlandse politiek wil handelen volgens de regels van 
het internationaal recht. Dat bleek afgelopen 
maandag nog eens toen hij sprak voor de Verenigde Naties in New York: „We moeten niet terug naar 
een wereld waarin het recht van de sterkste geldt.” Dat zijn woorden die een hoogleraar internationaal recht op een universiteit sieren, maar het is niet 
de taal van een wereldleider. Poetin lacht om die goedgelovigheid. Sterker nog, hij buit die meedogenloos uit.