Waarom dit besluit?

Afgelopen maandagochtend heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb dit 4,5 jaar gedaan. Ik heb in deze tijd nul keer een vakantie kunnen afmaken. Ik denk dat het goede moment is aangebroken om het stokje door te geven aan een opvolger. Het plan voor de reorganisatie is aangepast. Ik vind het realistisch dat men snapt dat het minder snel kan dan dat we aanvankelijk dachten. Ik was er om het schip los te trekken. Dat past bij mij. De fase waarin we stap voor stap zaken verder moeten afronden, daar leent mijn karakter zich minder voor.

De minister zegt dat uw naderende pensioen een rol heeft gespeeld, klopt dat?

Ik heb nooit met de minister over mijn pensioen gesproken. De volgende vier maanden ben ik nog steeds korpschef. Het werk houdt niet op. Het wordt wel een andere rol. Ik zal nog wel meehelpen en meedenken. Maar als het over de toekomst gaat en ik denk er echt anders over, dan zal ik niet meer doordrukken waarvan ik denk dat het de beste oplossing is.

Waar haalt u voldoening uit?

Niemand wist wat de ‘erfenis’ was van de oude politiekorpsen. Twaalf korpsen stonden onder financiële curatele. Ik haal voldoening uit het inlossen van de ereschuld die er was aan politiemensen met ptss (posttraumatische stressstoornis). Zij zijn lang aan hun lot overgelaten. We hebben alleen al 30 miljoen euro uitgegeven aan achterstallig onderhoud hieraan. Ook is de aanpassing in de wet binnen handbereik die ervoor gaat zorgen dat agenten die hun dienstwapen moeten gebruiken, niet meer in hetzelfde juridische hokje terechtkomen als een crimineel.

Wat had er de afgelopen jaren beter gekund?

Te vaak stond niet de beste politie centraal, maar de vraag wie er over gaat. Er zijn heel veel partijen die een rol hebben als het gaat over de politie; burgemeesters, regioburgemeesters, het Openbaar Ministerie, de politie zelf, het ministerie van Veiligheid en Justitie en de inspectie. Dat zoeken naar wie waarover gaat, heeft heel veel energie gekost. Dat is begrijpelijk, maar niet altijd - laat ik maar zeggen- gewenst.’’