De documentaire bestaat voor een groot deel uit beelden die L. zelf filmde en gesprekken die hij opnam met gemeenten en reclassering. Niet alleen hijzelf, maar ook die instanties worstelen met het vinden van woonruimte en werk voor hem. Ze willen zich naar eigen zeggen geen problematische zaken op de hals halen. Dat drijft L. geregeld tot wanhoop, waarbij hij dingen zegt als: „Wat is dit voor hulpverlening? Moet ik dan weer wat doen zodat ik in de bajes kom?” In een telefoontje naar de spoedhulpverlening zegt hij zo ontmoedigd te zijn dat hij uit het raam wil springen.

Als in februari 2014 uitlekt dat hij woonruimte heeft gevonden in Leiden ontstaat daar een volksoploop. Vanuit zijn woning hoort L. mensen leuzen roepen. „Pedo weg!”, „Benno rot op!”, „Strop om z’n ballen!”. De gemeente stelde een samenscholingsverbod in rond zijn flat.

In augustus van dit jaar verhuisde L. naar Duitsland, waar hij werk en een woning heeft gevonden. In een interview aan Brandpunt erkende hij fout te zijn geweest en betuigde hij spijt voor zijn daden. L. riep andere pedoseksuelen op tijdig hulp te zoeken.

Alleen al de aankondiging dat de regionale omroepen De Benno Tapes zouden gaan uitzenden leidde tot boze reacties. Maar Benno L. heeft zijn straf uitgezeten en het was „een straf die hij kreeg volgens een rechtssysteem waarvoor we in dit land met z’n allen hebben gekozen”, aldus hoofdredacteur Renzo Veenstra van Omroep West. „De film laat een maatschappelijk probleem zien, waarvoor we geen oplossing hebben.”

De reden om de documentaire te maken was volgens producent Frank van Osch „een uitgekotst persoon volgen bij zijn terugkeer in de maatschappij. Kan iemand na zijn straf een nieuw leven opbouwen?”, zei hij tegen Omroep Brabant.