TOEN

Imtech –met zijn voorgangers– is tot nu toe mijn enige werkgever geweest. Na de mts ben ik bij Vonk in Coevorden begonnen als elektromonteur. Een leuk bedrijf. Het werd groter en groter. Toen de directeur, Arie Vonk, wegging, nam Van Rietschoten & Houwens zijn zaak over.

Dat bedrijf ging vervolgens met andere technische ondernemingen op in het Internatio-Müllerconcern. Elektrotechniek en werktuigbouw werkten daarin samen; dat was een nieuw fenomeen. De naam van het concern werd afgekort tot Imtech. Sommige deelnemende bedrijven werden halverwege de 19e eeuw opgericht, vandaar dat Imtech in 2010 het 150-jarig bestaan vierde.

Imtech groeide maar en groeide maar. In 1996 kocht het zijn eerste ict-bedrijf op, in 1997 kreeg het vaste voet aan de grond in Duitsland. Uiteindelijk waren er dochterondernemingen in zo’n 35 landen. Er werkten 22.000 mensen, van wie 4300 in Nederland.

Zelf ben ik onder andere in Duitsland bij Nuon beziggeweest met gasopslag in zoutkoepels. In Londen en Schotland heb ik me bemoeid met afvalscheiding.

Meestentijds zat ik echter in Noordoost-Nederland, dicht bij huis. Via allerlei cursussen werkte ik me op: in 1985 werd ik instrumentatietechnicus A, in 1990 B. Sinds 1998 ben ik lead commissioning engineer, dus ik geef leiding, doe ingenieurswerk en voer inspecties uit.

Vele keren heb ik een baan aangeboden gekregen door klanten, maar ik dacht daar niet gelukkiger van te worden: ik zou er niet de afwisseling hebben die ik bij Imtech had. Elk project was weer anders. De ene keer was ik bezig met waterontharding, de andere keer met de bouw van fabrieksinstallaties. Morgen zit in ik Delfzijl, overmorgen in Coevorden.

Drie jaar ben ik als chef werkplaats uitgeleend aan de Noritfabriek in Klazienaveen toen ze daar in de problemen zaten. Toen werkte ik wel op één locatie. Ik wilde toen graag terug naar het projectmatige werk, dan hier, dan daar.

Toen Imtech Noordoost opging in Imtech Nederland –onze ondernemingsraad was tegen, maar de leiding zette door–, ging het er niet op vooruit. Voordien kregen we een winstuitkering. Die ging nu naar nul, want het geld ging naar onderdelen die het minder goed deden. In Noordoost draaide we altijd positief; we hadden vaste klanten en een goed stel collega’s. Als die fusie toen niet was doorgegaan, hadden we nu waarschijnlijk niet in de ellende gezeten.

NU

Imtech is diep in de problemen geraakt. In 2013 kwamen jarenlange fraudepraktijken in Duitsland en Polen aan het licht. Daarom werden toen alleen in Nederland al 1300 banen geschrapt.

Vorig jaar waren er 91 meldingen van klokkenluiders over misstanden binnen de organisatie; ruim drie keer zo veel als in 2013. We leden vorig jaar 
559 miljoen euro verlies. Uiteindelijk dacht ik: Dit gaat de verkeerde kant op.

Begin vorige maand werd de Duitse tak van Imtech failliet verklaard en op 13 augustus de holding. Daarmee kwamen duizenden banen op het spel te staan. Volgens een reconstructie van NRC Handelsblad strandde een reddingsplan van een groep Nederlandse investeerders omdat de banken meer geld wilden zien.

Verschillende onderdelen zijn daarna verkocht. Het onderdeel Building Services (1200 medewerkers) werd op 18 augustus failliet verklaard en wordt in delen van de hand gedaan.

Ik ben heel boos geweest op de landelijke directie. Die heeft het bedrijf kapotgemaakt, volgens mij willens en wetens. Ze wilde almaar groter worden en had geen overzicht meer. Er zijn veel te grote risico’s genomen met de bouw van een pretpark in Polen. De bestuurders van Imtech gaven groen licht voor het project van 600 miljoen euro terwijl de financiering nog lang niet rond was.

In Duitsland was de kasstroom niet met de omzet in overeenstemming. Dat moet de leiding geweten hebben. Ik hoor geruchten over fraude; er zal weleens een boek komen waarin we het allemaal kunnen lezen.

STRAKS

Jaren geleden al had een ‘concullega’ tegen me gezegd: „Als je in de problemen komt, kun je bij ons direct aan het werk.” Een maand geleden belde hij weer. Ik heb gezegd: „Doe maar een aanbod.” Daar ben ik op ingegaan. Het werk dat ik er ga doen, is in grote lijnen hetzelfde: ook projectmatig, dus net zo gevarieerd.

Onze afdeling, Industrial Services, kreeg op 28 augustus voorlopige surseance van betaling. Dinsdag is ze failliet verklaard. Gedeelten zijn afgestoten en de rest maakt in afgeslankte vorm een doorstart. Ik kan me er iets bij voorstellen dat het niet als geheel door een ander bedrijf overgenomen kan worden: te groot en te onoverzichtelijk. Het betekent wel dat een derde van de 900 mensen weg moet. Daar zijn naaste collega’s van me bij; die hebben het moeilijk. Ik mocht blijven, maar ik heb de stap gezet; ik ga per 1 oktober weg. Gelukkig ben ik vrij laconiek. Ik kan nog heel best slapen.

’k Zou nu thuis kunnen gaan zitten om in ieder geval nog een deel van mijn vakantiedagen op te maken, maar dat lukt niet: ze zeggen bij Imtech dat ze me niet kunnen missen. Maar over twee weken ben ik echt weg.