Dat stelt bijzonder hoogleraar filantropische studies dr. René Bekkers, verbonden aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Hij reageert op de grote hoeveelheden knuffels, broden en tekeningen die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) dezer dagen ongevraagd krijgt aangereikt.

Bekkers: „In blind optimisme iets goeds willen doen, is een normale reactie van mensen die van dichtbij worden geconfronteerd met een ramp. Je zag dat ook na de terreuraanslagen in Amerika op 11 september, veertien jaar geleden. Voordat hulporganisaties het in de gaten hadden, stonden de bloeddonoren bij wijze van spreken al in de rij. Mensen krijgen nog geen formeel verzoek om iets te doen, maar willen al wel in actie komen. Daardoor beginnen ze gewoon.”

Duidelijk is volgens Bekkers dat het COA overvallen is door het spontane hulpbetoon. „Dat mag je best opmerkelijk noemen, want toen in de jaren negentig de Balkancrisis meer en meer zichtbaar werd in Nederland stelden we ons even behulpzaam op. Blijkbaar is het voor overheidsorganisaties nog even lastig als tien, twintig jaar geleden om de hulpvaardigheid van burgers te verzilveren. Het kabinet heeft de mond vol van de lokale doe-samenleving, maar als mensen dan massaal in beweging komen, weet de overheid zich geen raad.”

De hoogleraar is benieuwd in hoeverre Nederlanders door de vluchtelingencrisis positiever gaan denken over het werk van internationale hulporganisaties. „Denk aan organisaties die in Syrië en omgeving betrokken zijn bij het opvangen van vluchtelingen in kampen. Hun werk wordt soms wantrouwend bejegend. Mensen zien niet altijd de meerwaarde in van wat zij doen.

Nu de vluchtelingencrisis ons meer en meer raakt, wordt de overheid ertoe opgeroepen meer te doen om te voorkomen dat ontheemden massaal onze kant opkomen. Volgens sommigen moet de noodopvang in de regio worden versterkt. Ik ben benieuwd in hoeverre men bereid is daaraan bij te dragen. Een pleidooi voor opvang in de regio is in feite een pleidooi om meer budget vrij te maken voor hulporganisaties.”