Er is in de gehele wereld niets verheugender, niets profijtelijker en ook niets troostrijker voor uw ziel dan het gevoel van genadige gemeenschap met God. Als u dat hebt, hebt u alles, al bent u de armste in de wereld naar het lichaam. Maar als u dat mist, dan mist u alles, al was u de rijkste van de wereld.Wilt u een bewijs? Neem bijvoorbeeld David, die zich nergens méér in heeft verheugd dan in het gevoel van zijn genadige gemeenschap met God. Het was zijn grootste blijdschap, als hij kon zeggen met Psalm 16: „De snoeren zijn mij in liefelijke plaatsen gevallen, ja, een schone erfenis is mij geworden.” En ook: „Wien heb ik in de hemel nevens U? Nevens U lust mij ook niets op de aarde.”

Nu, terwijl het gevoel van Gods genadige gemeenschap zo’n blijdschap en vertroosting was voor die heilige man Gods, zo is hij diep bedroefd geweest toen hij deze vertroosting moest missen. Lees daarvoor zijn Psalm 42: „Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God!” In die ontsteltenis waren zijn tranen hem tot spijze dag en nacht. Dat was ook geen wonder, want als God Zijn liefelijk aangezicht maar een korte tijd voor Zijn kinderen verbergt, vallen zij in diepe droefheid. Het hart schijnt dan van benauwdheid te smelten.

Adrianus Hasius, predikant te Leeuwarden (Konincklijcke Leyd-sterre na de Hemel, 1656)