Het is de tweede keer dat Köhler als tweede keus naar voren wordt geschoven. Vier jaar geleden bleek Duitslands eerste kandidaat voor het Internationaal Monetair Fonds, Caio Koch-Weser, onacceptabel voor de Verenigde Staten. Köhler kon wel op goedkeuring rekenen.

De geschiedenis lijkt zich voor de 61-jarige Köhler te herhalen. De christen-democratische zusterpartijen CDU en CSU noemde eerder deze week Wolfgang Schäuble als hun kandidaat. De liberale FDP voelde echter niets voor de conservatieve Schäuble. Na lang onderhandelen vonden de drie partijen elkaar wel in de kandidatuur van Köhler. Die is daarmee vrijwel zeker van het presidentschap, omdat de conservatieven een meerderheid hebben in de speciale Bondsvergadering, die de bondspresident kiest.

Köhler blijkt in geval van twijfel de middenman die voor iedereen acceptabel is. Die overtuigingskracht is een rode draad in de lange carrière van de CDU’er. Hij was van 1990 tot 1993 staatssecretaris van Financiën en was de Duitse afgevaardigde in de onderhandelingen over het Verdrag van Maastricht. Als vervanger van de toenmalige bondskanselier Helmut Kohl bereidde hij in dezelfde tijd de wetenschapstop van de G-7 voor.

Köhler werd daarop achtereenvolgens president van de vereniging van Duitse spaarbanken en president van de Europese Ontwikkelingsbank. Zijn benoeming bij het Internationaal Monetair Fonds was het voorlopig hoogtepunt in zijn carrière.

Köhler kent daardoor beleidsmakers uit de hele wereld. Zijn verdwijning van het politieke toneel in het laatste decennium heeft hem bovendien de naam gegeven onafhankelijk te zijn, hoewel hij sinds 1981 lid is van het CDU. Hij treedt bescheiden op en geeft kennis van een groot verstand van zaken. Daarmee lijkt Köhler ideaal voor de ceremoniële post van bondspresident.