Wat bewoog een zestienjarig jongetje dat toen in Hilversum woonde om in actie te komen?

„Ik heb tot mijn twaalfde in Groningen gewoond, dus had wel affiniteit met het gebied. Ik was erg geïnteresseerd in wadlopen. Toen hoorde ik in 1965 dat er plannen waren om twee dammen aan te leggen vanaf de Friese kust naar Ameland en het gebied ertussen in te polderen. Ik dacht: dan kan ik niet meer wadlopen, dan wordt de Waddenzee in twee stukken gesneden. Daar moet iets tegen gebeuren.”

Veel reacties gekregen?

„Drie, dus dat viel wat tegen. Een ervan was van een meneer uit Amsterdam. Die schreef: goede actie, volhouden. En hij had vijf gulden meegestuurd. Ik heb daarna allerlei mensen uit wadkringen benaderd en aangeschreven en een vergadering belegd in hotel Zeezicht in Harlingen. Heb uitnodigingen getytpt en laten stencillen, de agenda vastgesteld. Maar ik was een verlegen jongen en wist: Ik heb oudere mensen nodig die dit moeten oppikken. En dat is ook gebeurd. Ik kijk om in verbazing, moet ik bekennen. Dat ik als tiener zo veel mensen in beweging heb gekregen.”

De Waddenzee is door de Unesco aangewezen als natuurlijk werelderfgoed. Missie geslaagd?

„We moeten op ons qui vive blijven. Er is gaswinning, zoutwinning. Laten we hier een stukje inpolderen, dat fabriekje mag er wel komen want het is maar klein. Het gaat om de optelsom waardoor de Waddenzee nog steeds wordt bedreigd.”

Vroeger stelde de Waddenvereniging: de mens moet weg uit het gebied.

„Dat was erg rigide. Daardoor ontstonden ook spanningen met de eilanders. Het gaat om het zoeken naar een goede balans, waarbij alle belangen - natuur, visserij, toerisme - goed worden afgewogen. Dat blijft wel lastig en ook nu schieten natuurbeschermers nog wel eens door. Zo is de Richel, de zandplaat bij Vlieland, geheel afgesloten, met overal bordjes ‘verboden te betreden’. Nou, er zijn daar meer vogels buiten de bordjes dus uit het oogpunt van natuurbescherming kun je er maar beter binnen blijven.”

Bent u nog vaak op het wad te vinden?

„Minstens één keer per maand. Soms alleen, soms met anderen. Ik heb afgelopen week nog twee wadlooptochten gedaan. Het was berezwaar. We moesten voortdurend tegen een straffe wind in beuken. Ik was bekaf. Maar het was verschrikkelijk mooi.”