Slachtoffers van stalking worden voortdurend lastiggevallen. De 58-jarige Maaike (gefingeerde naam), woonachtig in een stad in het oosten, heeft er naar eigen zeggen in 2012 en 2013 onder geleden. „Je wordt angstig”, vertelt ze per telefoon. „Ik raakte bevriend met een ongeveer even oude man. Met hem zat ik in een afkickkliniek voor alcoholverslaving. Ik sta al vijf jaar droog; hij is nog altijd zwaar alcoholist.”

Maaike kapte de vriendschap af. Maar de man, die in dezelfde stad woont, zei gevoelens van liefde voor haar te hebben en bleef haar achtervolgen. Maaike deed aangifte van stalking, vertelt ze. „Hij was geobsedeerd door mij. Hij stuurde bloemen en deed sigaretten in mijn brievenbus. Hij wist ons appartementengebouw in te komen en hing een zak vlees aan mijn deur. Ook stuurde hij mij allerlei sms’jes.”

Hoorbaar bladerend door haar dossier leest ze zijn berichten voor: „Mijn dag kan niet meer stuk nu je vriendelijk hallo zei.” Maaike: „Terwijl ik had aangegeven dat ik geen contact wilde. Ik mocht van de politie geen reactie geven.”

De stalker was niet altijd poeslief, vertelt Maaike. „Het ene moment was ik de liefste en het andere moment de verschrikkelijkste vrouw ter wereld. Hij fietste langs en schold me uit als ik op het balkon zat. Ik schaamde me voor de buren. Hij zag eruit als een zwerver en had een kegel van hier tot Tokio.”

Maaike wil de politie de zwartepiet niet toespelen. „ De politie en de zorg weten zich geen raad met hem. Hij is niet voor rede vatbaar. Ik heb eigenlijk medelijden met hem. Het gaat nu erg slecht met hem.”

Vervelend vindt ze dat de rechtszaak zich voortsleept. „Waarom moet het zo lang duren? De zaak is een paar keer uitgesteld, onder meer omdat hij een psychose had. Binnenkort is er weer een zitting. Ik wil die periode afsluiten.”

Bos bloemen

De autoriteiten moeten stalkers dichter op de huid zitten, vindt strafpleiter mr. Peter C. Schouten uit Breda. Hij staat verdachten en slachtoffers van stalking bij. „Te vaak redeneert de politie: laten we wachten tot er iets gebeurt.”

Niet zelden gaan stalkers listig te werk, weet Schouten. „Voor een gestalkte kan het bedreigend zijn als die dagelijks een bos bloemen krijgt. Soms proberen stalkers verwarring te zaaien. Als het slachtoffer aangifte doet, doet de stalker dat ook.”

Het is nogal eens lastig om stalking te bewijzen. „Een stalker stopt een vervelende ansichtkaart onder de ruitenwissers van de auto van het slachtoffer. Bewijs maar eens dat die kaart van de stalker is.”

Steeds vaker gebeurt stalking via sms en WhatsApp. „De Hoge Raad vindt dat na drie sms’jes met een „indringende” boodschap al sprake kan zijn van stalking. Die sms hoeft niet direct bedreigend te zijn, zoals: „Ik schiet je kop eraf.” Een sms als ”bang?” kan in een bepaalde context al indringend zijn.”

Tennisbaan

Problematisch is dat het vaak weken of maanden duurt voordat een rechter een stalker een gebieds- en contactverbod oplegt, stelt Schouten. Hij schetst hoe het opleggen van zo’n verbod via bijvoorbeeld de kortgedingrechter loopt. „Een kortgeding heeft een spoedeisend karakter, toch komt een piketrechter ’s avonds niet de tennisbaan af voor een stalkingszaak. Er gaan al gauw een paar weken overheen: die kunnen het verschil maken tussen leven en dood. Als de rechter een gebieds- en contactverbod oplegt, zit daar doorgaans een sanctie aan van een dwangsom van 250 euro per dag tot een maximum van 10.000 euro. De stalker loopt nauwelijks kans te worden vastgezet.”

Beter is, vindt hij, dat er een beschermingsbevel komt. „Dan kan het slachtoffer snel een rechter om bescherming vragen. Bijvoorbeeld via een gebieds- en contactverbod. Het slachtoffer dient bewijs te leveren, zoals een logboek met sms’jes. De stalker moet ook kunnen reageren. Als die een verbod overtreedt, kan de politie hem meteen oppakken.

Een gestalkte kan zo’n beschermingsbevel laten zien als dat nodig is, waardoor de politie langs komt. In Amerika krijgen gestalkten met een beschermingsbevel op die manier rugdekking van allerlei mensen in hun omgeving.”