Woensdagmiddag, halfdrie. In een bijgebouw van de Eglise Notre-Dame aan de Rue de Croy sorteren vrijwilligers van Secours Catholique tweedehands kleding. Jassen, truien, T-shirts, broeken, schoenen; één voor één worden ze op de juiste hoop en in de daarvoor bestemde dozen gestopt. De aanwezigen, overwegend oudere vrouwen, werken hard. Kledingmaat M bij kledingmaat M, schoenmaat 42 bij schoenmaat 42; af en toe verdwijnt er iets in een vuilniszak.

Véronique Gillet (60) wil graag iets over het werk toelichten. Engels is niet haar sterkste kant, dus roept ze snel wat vrijwilligers bij elkaar: Denise (79), Geneviève (46) en Pascal (54). In rap Frans discussiëren ze over de vragen die worden gesteld. Daarna vat Pascal, die –evenals Denise en Geneviève– uitsluitend met zijn voornaam in de krant wil, het gezegde in enkele rake Engelse zinnen samen.

Elke maandag deelt Secours Catholique kleding uit. Lange rijen migranten verzamelen zich dan voor de smalle deur van het bijgebouw van de Eglise Notre-Dame. De een heeft een broek nodig, de ander een jas en een paar schoenen. De Fransen vinden het hun christenplicht om de vluchte­lingen te helpen. „In de wet van Mozes staat dat we goed voor de vreemdeling moeten zorgen.”

Dankbaar

De vrijwilligers kennen hun pappenheimers, kunnen redelijk inschatten of iemand echt iets nodig heeft. Negen van de tien keer is de nood hoog. „De meesten zijn doorgaans oprecht dankbaar voor wat ze krijgen”, zegt Pascal. „Vaak horen we dan ”God bless you”, waarna ze met een blij gezicht de deur uitlopen.”

In de ”Nieuwe Jungle”, het tentenkamp in de duinen van Calais waar de meeste migranten verblijven, zijn heuse winkeltjes ontstaan. Ook kleding wordt er verkocht. Komt het voor dat schoenen die door Secours Catholique worden weggegeven daar worden verhandeld? Pascal sluit het niet uit. „Soms vraagt iemand om maat 45, terwijl hij toch echt een paar maten kleiner heeft. Ook zien we sommigen elke week langskomen. We proberen dan dóór te vragen, te peilen of iemand werkelijk ergens behoefte aan heeft.”

Elke woensdagmiddag sorteren vrijwilligers van Secours Catholique kleding. De spullen die in het bijgebouw van de Eglise Notre-Dame worden aangevoerd, komen overal vandaan. Bijvoorbeeld via Emmaus International –een organisatie die ook in Neder­land actief is– maar eveneens via lokale kerken. Desondanks is de vraag groter dan het aanbod, zodat niet alle nood kan worden gelenigd. Gebrek is er vooral aan kleine maten. „Veel migranten zijn jong en meestal vrij tenger”, weet de Fransman.

Pascal ziet het liefst dat mensen geld sturen. „Als de lezers van uw krant iets willen geven, vraag dan of ze een bedrag willen doneren. Met dat geld kunnen we gericht kopen wat we nodig hebben.”

Soms staat er ineens een vrachtwagen vol kleding voor de deur. Dat is niet altijd handig, zegt de Fransman. Vaak zitten er spullen bij die niet bruikbaar zijn. Ook kan het knap lastig zijn om voldoende opslagruimte te vinden.

Vrijwilligers komen uit de wijde regio. Een van hen overbrugt zelfs elke week 100 kilometer. Niettemin is er een schreeuwend tekort aan mensen die structureel willen helpen. Zij hoeven echt niet rooms-katholiek te zijn om voor Secours Catholique actief te zijn. Pascal: „De helft van de vrijwilligers heeft een andere achter­grond. Dat heeft voordelen. We moeten niet de indruk wekken dat we er alleen voor christelijke migranten zijn.”

Secours Catholique doet meer dan kleding distribueren, aldus Véronique Devise, voorzitter van de regionale afdeling. Volgens haar is de hulporganisatie al vijftien jaar actief in Calais. Het is begonnen met het uitdelen van voedsel. Ook zorgden ze ervoor dat de migranten konden douchen. Dat laatste om de dermatologische problemen van de vluchtelingen tegen te gaan. Door de slechte hygiënische omstandigheden kregen velen huid­aandoeningen.

Tegenwoordig helpt Secours Catho­lique ook bij asielaanvragen, biedt het dagopvang aan kwetsbaren, leert het analfabeten lezen en schrijven en runt het een rijwielwerkplaats. Gezien de afstand die migranten af moeten leggen om van de ”Nieuwe Jungle” in het centrum van Calais te komen, is het volgens de voor­zitter geen overbodige luxe als ze zich per fiets kunnen verplaatsen.

Lourdes

Geeft de organisatie de vluch­telingen ook geestelijke bijstand? Daar is zeker oog voor, zegt Devise. „Vorig jaar zijn we met 50 man, onder wie 35 migranten, een week naar Lourdes (bedevaarts­oord in Zuid-Frankrijk, BP) geweest.”

De kerk kan de migranten lang niet alles bieden wat ze nodig hebben. Scherp is ze in de richting van de overheid, die zelfs niet zorgt voor huisvesting. „Frankrijk komt over de hele wereld op voor mensenrechten. Maar blijkbaar gelden die niet voor vluchtelingen in eigen land.”

Dit is de laatste aflevering in een serie over het migrantenprobleem tussen Calais en Dover.