„Ik denk dat het zo is gegaan”, peinst Wouter Hopman op Memento Mori, een van de twee begraafplaatsen in de gemeente Bunschoten-Spakenburg. Een deel van de graven is niet meer te zien. Een van de bomen op het kerkhof, volgens Hopman een gleditsia, bezweek zaterdag toen de zomerse noordwester over het vissersdorp heentrok. Bijna compleet ontworteld ligt hij over twee rijen graven, waar een tiental Spakenburgers zo’n twintig tot dertig jaar geleden hun laatste rustplaats vond, heen.

Hopman, coördinator buitendienst, wijst omhoog naar de rij bomen die de graven omzomen. „Van die kant is de wind gekomen. Het moet een duikwind zijn geweest.”

In 1975 werd de gleditsia geplant in een gangpad met links en rechts een betonnen fundering waarop later een rij grafstenen werd gemetseld. Hopman: „Je ziet dat die wortels in veertig jaar tijd helemaal onder die betonnen onderlaag zijn gegroeid.” Gevolg: in zijn val nam de gleditsia eerst de fundering mee, om daarna een tiental grafstenen van hun plek te stoten. Sommige zijn alleen flink verschoven, een aantal ligt voorover op de grond.

„Als ik het goed heb geteld zijn er twee echt beschadigd”, meldt Hopman. „Het merendeel hoeft zo te zien alleen op zijn oude plek te worden teruggezet. Ik ga ervan uit dat er aan het eind van de week niets meer van de storm te zien is.”

Een enkele Bunschotenaar wil van dichtbij zien wat de valwind op Memento Mori heeft aangericht. „De zoon van een zus van mijn overleden vrouw is 25 jaar terug begraven rond de plek waar de boom is gevallen”, zegt Aart Heuvelman (86). „Gelukkig is zijn steen net niet beschadigd. De takken moeten rakelings langs zijn graf zijn gegaan.”

„Wat voorbestemd is, moet gebeuren”, filosofeert Hopman. Op een van de gangpaden ronkt de takkenversnipperaar. Vier medewerkers van de buitendienst banen zich met kettingzagen een weg door de kruin van de gleditsia met zijn groene bladeren. Hopman: „Om 12.00 uur is hier weer een begrafenis. Als het meezit, zijn de grootste takken voor die tijd weg.”