De kerkvader Basilius de Grote (vierde eeuw) bijvoorbeeld raamde de leeftijd van de aarde in zijn tijd op 6004 jaar, Augustinus (vijfde eeuw) op 6331 jaar.

De rekenkunst op basis van de Bijbel bereikte een hoogtepunt in het boek ”The Annals of the World” van de anglicaanse aartsbisschop James Ussher in 1659. Zijn chronologie werd in 1701 goedgekeurd door de Kerk van Engeland en afgedrukt in de King James Bible. De Amerikaanse evolutiebioloog Stephen J. Gould concludeerde eeuwen na dato dat Ussher zijn werk voortreffelijk had gedaan, geheel volgens de beste wetenschappelijke principes van zijn tijd.

Bij al deze chronologieën en ouderdomsberekeningen had Bijbel het laatste woord: de aarde is jong, zeker niet ouder dan 6000 tot 8000 jaar.

Maar dat veranderde rond 1750 in de tijd van de verlichting. De Bijbel boette –vooral in de wetenschap– in aan gezag ten gunste van de rede; de evolutietheorie kwam op. Als gevolg van deze ontwikkelingen werd de leeftijd van de aarde steeds verder opgerekt. Inmiddels zou de aarde 4,55 miljard jaar oud zijn, bepaald met onder meer radiodatering.

De auteur heeft de lezer een dienst bewezen met dit heldere overzicht van de ouderdomsbepaling van de aarde door de eeuwen heen. Hij besteedt zelfs aandacht aan het „creationisme in de refogordel”, al laat hij merken dat zijn sympathie daar niet ligt.

boekgegevens

Gevecht met de tijd. Hoe de aarde in 4 eeuwen 4 miljard jaar ouder werd, Gerard Aalders; uitg. Aspekt, Soesterberg, 2014; ISBN 978 94 615 3382 1; 328 blz.; €13,95.