Commentaar: Vertaling christelijke boodschap naar deze tijd is spannende zoektocht
Organisaties met een christelijke missie zien zich voor lastige vragen gesteld. Hoe dragen zij hun boodschap uit aan een publiek dat weinig of niets van de Bijbel weet? Hoe maak je duidelijk aan iemand dat vloeken erg is als die persoon niet in God gelooft? Of dat elk ongeboren leven beschermwaardig is als iemand meent dat er slechts sprake is van een klompje cellen in plaats van een schepsel?
Met dit soort lastige vragen hebben veel organisaties in christelijke kring te maken, variërend van de SGP tot de EO, en van de Bond tegen vloeken tot de VBOK. Konden zij 25 jaar geleden nog vrij gemakkelijk refereren aan breed gedeelde christelijke waarden en normen, dat wordt steeds lastiger.
Veel van deze organisaties zoeken naar nieuwe manieren om hun boodschap over te brengen. Zo is de EO nauw betrokken bij The Passion, de openluchtvoorstelling om Jezus’ lijden en sterven bij het grote publiek onder de aandacht te brengen. En de SGP schuift aan tafel bij het tv-programma De Wereld Draait Door om trouw in het huwelijk te promoten. Het aantal voorbeelden is gemakkelijk uit te breiden.
Het is bij die zoektocht de uitdaging om trouw te blijven aan de oorspronkelijke missie. Dat valt in de praktijk niet mee. Al snel levert deze zoektocht het verwijt op uit eigen achterban dat er water bij de wijn wordt gedaan, alleen maar om de moderne mens te bereiken. Soms wordt dat verwijt goedkoop gemaakt, soms zit er een kern van waarheid in.
De Bond tegen vloeken liet zijn zoektocht naar nieuwe manieren om de boodschap over te brengen, vastleggen in een door de EO gemaakte documentaire. De film werd eerder deze week uitgezonden op televisie en laat eerlijk zien waar de pijnpunten in het proces zitten. Tot en met de oproep uit het behoudende deel van de achterban om krachtiger ten strijde te trekken tegen de ontheiliging van Gods Naam en niet alleen te pleiten voor fatsoenlijk taalgebruik.
Bij de VBOK speelde zo’n vijf jaar geleden een vergelijkbare discussie. De organisatie had last van haar imago als antiabortusclub, waardoor bepaalde deuren, van scholen bijvoorbeeld, dichtgingen. Mede daarom veranderde de VBOK haar naam in Siriz en verlegde zij het accent nog meer naar het verlenen van hulp aan ongewenst zwangere vrouwen, in plaats van te benadrukken dat zij tegen abortus is.
Recent kwam de VBOK daar publiekelijk op terug. De organisatie kondigde aan de oude strijdbijl weer op te pakken en zich stevig in het maatschappelijke debat over abortus te zullen mengen. Een opvallende verandering. Kennelijk voldoet de vijf jaar geleden gekozen aanpak toch niet helemaal aan de verwachtingen. Dan is het inderdaad wijs om het roer (opnieuw) om te gooien.
Het kan geen kwaad dat christelijke organisaties zich geregeld afvragen wat hun oorspronkelijke missie is. Ook dat zij voor zichzelf vaststellen hoe ver ze willen gaan om de boodschap in klinkende pasmunt voor deze tijd om te smeden. Zorgvuldig luisteren naar signalen uit de achterban is daarbij belangrijk. Die achterban is er niet alleen om de organisatie (financieel) te steunen, ook om haar scherp te houden.
