„Maar gij, ga heen tot het einde, want gij zult rusten en zult opstaan in uw lot, in het einde der dagen.”

Ofschoon men deze tekst ook in de toekomende tijd kan vertalen, alsof er stond: „Gij zult gaan tot uw levenseinde” (Genesis 12:2; 42:18), zo wordt het toch als een gebiedende wijs vertaald, om Daniël te kennen te geven dat hij binnenkort zal sterven. Hij moest zich hiertoe voorbereiden door aan zijn huis, in zoverre hij zulks nodig had, bevelen te geven eer hij stierf. Ook zou hij voorzeker de vervulling van de voorspelling (vers 7) niet beleven en voortaan geen andere of nieuwe openbaringen meer ontvangen. Gewichtig bevel voor Daniël, om nu binnenkort het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen! Maar evenwel was het voor hem nuttig voor zijn nadere voorbereiding, en tot voordeel, daar hem het sterven gewin was. Ook was het verheugend voor hem, omdat hij nu, ten minste 90 jaren oud, zat van dagen was, en zeker ondervonden had dat het uitnemendste van dit leven moeite en verdriet is. Immers had hij, hoewel uit koninklijk bloed gesproten, van jongs af tot zijn hoge ouderdom toe in gevangenis, ballingschap, onrust en levensgevaar moeten verkeren. Hij had in dat land van zijn vreemdelingschap voortdurend in de zwaarste zorgen, aan de hoven van heidense koningen, onder gedurig vasten en bidden, vanwege de bedruktheid van zijn volk geleefd, en dus veel moeilijkheden van dit leven ondervonden. Maar des te heuglijker voor hem was het dat hij onmiddellijk zo’n heilrijke belofte ontving.

Aalt Gerritsz. van Dijkhuizen, predikant te Ouddorp (”De wachter op Sions muren”, 
1855)