Juliana was het slachtoffer van de tijdgeest en kwetsbaar door haar positie als vrouwelijk staatshoofd in een door mannen beheerste politieke wereld, stelt Van Bree. Voor haar waren de samenkomsten op het kasteeltje ‘begeesterend en inspirerend’. In de ogen van buitenstaanders - onder wie prins Bernhard - waren ze bedreigend en mogelijk staatsgevaarlijk. Dat laatste mede door de rol van ‘helderhorend medium’ Greet Hofmans, die ‘doorgevingen’ kreeg van ‘Boven’.

Bij de bijeenkomsten, waarvan er tussen 1951 en 1957 17 werden gehouden, waren de vestiging van een theocratie en wereldvrede de uitgangspunten. Juliana putte er vooral kracht uit, maar hield de scheiding tussen privé en haar taak als staatshoofd goed in de gaten. Ze behield haar eigen wil.

Bernhard moest niets hebben van het ‘pacifisme’ van de conferenties en hij voelde zich bedreigd door de invloed van Hofmans c.s. die er bijvoorbeeld voor zorgde dat Juliana zijn losbandige leven niet langer accepteerde. Het koninklijk huwelijk stond op springen. Bernhard wist door het inschakelen van buitenlandse media de regering te dwingen in te grijpen, waarbij zijn vrouw werd afgeschilderd als beïnvloedbaar en ontoerekeningsvatbaar. De commissie-Beel besliste dat Juliana alle banden met Het Oude Loo, haar beste vriendinnen en een deel van de hofhouding moest verbreken. Een uitkomst die gezien de samenstelling van de commissie al vast stond, aldus Van Bree.