Alarmerende geluiden, deze week uit een van de meest gesloten landen ter wereld, Noord-Korea. Het zou dit jaar afstevenen op 
„de ergste droogte in honderd jaar.”

De noodkreet van het regime in Pyongyang werd deze week bevestigd door de FAO, de voedselorganisatie van de Verenigde Naties. Een speciale afdeling, de GIEW (Global Information and Early Warning System), kwam woensdag met een „GIEW-update” waarin alarm werd geslagen over de steeds nijpender wordende voedselsituatie in Noord-Korea.

De aanhoudende droogte vanaf
april tot begin juni heeft in Noord- en Zuid-Hwanghae, de be-
langrijkste voedsel producerende provincies, grote gevolgen voor 
de oogsten. Zo zal de rijstproductie met 12 procent dalen (in vergelijking met vorig jaar) en zowel de aardappel- als de graanoogst zal zelfs met 50 procent inzakken.

Intussen zijn de gevolgen voor de bevolking niet mis. Het aantal mensen dat nu al onvoldoende te eten heeft, is groot: in tien jaar tijd is dat aantal meer dan verdubbeld: van 4,8 miljoen in 1990 naar 10,5 miljoen nu (nog net niet de helft van de totale bevolking van 24 miljoen). Dit jaar dreigt dat door de droogte verder toe te nemen.

De FAO wijst er verder op dat juist de oogsten in het voorjaar van grote betekenis zijn om de kritieke periode van mei tot en met september te overbruggen. Dat is de tijd dat de voorraden op raken, terwijl de nieuwe (zomer)­oogst nog op zich laat wachten. Nu die vroege oogst tegenvalt komt er van die overbruggingsfunctie weinig terecht (zie grafiek).

Intussen wordt er onder Noord-Koreakenners een andere discussie gevoerd, een debat dat wel alles met de voedselproductie in het land te maken heeft. Aanleiding is een optimistisch getoonzette analyse van dr. Andrei Lankov voor de nieuwszender Al-Jazeera, eind vorig jaar. Lankov is hoogleraar Koreastudies aan de Kookmin Universiteit in Seoul, Zuid-Korea. „Groot nieuws uit Noord-Korea”, zo begon Lankov zijn verhaal, „maar niemand die het heeft opgemerkt: eindelijk lijkt het erop dat Noord-Korea zijn economie gaat hervormen volgens Chinees model.”

Centraal in Lankovs analyse staan maatregelen die door het regime de afgelopen jaren zijn afgekondigd en die vooral het agrarische beleid (lees: de voedselproductie) betreffen. Ze worden ietwat mysterieus aangeduid met het tijdstip van afkondiging.

Zo was er op 28 juni 2012 de ”6.28 maatregel”. Die hield in dat de werkeenheden op de collectieve boerderijen (de zogenaamde subworkteams, SWT’s) voortaan tussen de tien en twaalf personen mogen tellen. Daarbij komt dat deze SWT’s van de opbrengst 
30 procent zelf mogen houden. De overige 70 procent moet 
aan de staat worden afgestaan. 
(Voorheen was dat laatste percentage 100 procent, arbeiders kregen hun salaris in natura.)

Op 30 mei vorig jaar werd de ”5.30-maatregel” afgekondigd: de SWT’s mochten verder in omvang krimpen (vijf tot zes mensen) en dus samenvallen met afzonderlijke boerengezinnen. Verder kregen ze hun stuk land voor langere tijd (vele jaren) in bruikleen van de staat en van de opbrengst mochten ze voortaan niet 30 maar 60 procent zelf houden.

Een ander revolutionair onderdeel van die 5.30-maatregel was de omvang van de moestuin voor boerenfamilies. Die werd drastisch vergroot: 3300 vierkante meter in plaats van de gebruikelijke 100. Het betekende een flinke reductie –tussen de 10 en 20 procent– van het landbouwareaal dat de collectieve boerderijen bezitten en dus een verzwakking van het centraal geleide productiesysteem ten behoeve van particuliere landbouw. Van landelijke invoering is zeker nog geen sprake. Dat houdt mede verband met hardnekkig verzet van de kant van ambtenaren op het platteland (die hun greep op de landbouwproductie zien verslappen) en door obstructie van militairen (die vrezen straks moeilijker aan voedsel te kunnen komen).

Dat bracht Noord-Koreakenner Randall Ireson ertoe om begin dit jaar op de website 38 North.org een ietwat nuchterder verhaal tegenover dat van Lankov te plaatsen met als titel ”Noord-Korea’s landbouwbeleid: hervormingen op zijn Chinees of voortmodderen richting meer autonomie voor de bevolking?”

Ireson wijst op de staatsafhankelijkheid van boeren voor kunstmest, zaaigoed. Maar reden voor hoop is er, ook wat hem betreft.

Het land verdroogt maar de zwembaden lopen vol

PYONGYANG. Extreme droogte teistert Noord-Korea en daardoor dreigen oogsten dit jaar te mislukken. Intussen vullen leden van de elite hun privézwembaden met water. De weerzin onder gewone burgers groeit.

Om de bevolking tot zuinigheid op water aan te sporen is het regime een postercampagne begonnen. Overal in het land duiken de posters op. Intussen zien veel burgers iets heel anders: grove verspilling van water door de elite met hun luxe privézwembaden.

De website Daily NK maakte er deze week melding van: onder Noord-Koreaanse burgers is sprake van grote verontwaardiging over de waterverspilling door de elite rond dictator Kim Jong Un. Terwijl zij de uitgedroogde, harde grond bewerken en hun oogsten zien verpieteren, worden ze op de staatstelevisie geconfronteerd met beelden van luxe zwembaden waarin leden van de rijke elite rond Kim jong Un liggen te spartelen.

Ergernis wekken vooral opnamen van het Munsu Waterpark in de hoofdstad Pyongyang, het paradepaardje van Kim. „Luid gelach, vol van vreugde en geluk klinkt eindeloos uit de kelen van de levenslustige bezoekers”, aldus een van de commentaren bij de tv-beelden die in het waterpark zijn opgenomen.

Kim heeft zijn zinnen gezet op de bouw en aanleg van indrukwekkende pretparken en zwembaden, waarvan het Munsu Waterpark een van de meest luxe is. Daarmee hoopt de dictator de kliek rondom hem blijvend om zijn vinger te winden én zichzelf met deze bouwwerken „eeuwige roem” te bezorgen, aldus Daily NK.

Het effect lijkt vooralsnog tegenovergesteld, want onder de gewone bevolking groeit juist in dit gortdroge jaar de weerzin tegen deze verspilling van water.