Mohammed is 22 jaar. Hij komt uit Noumi, een dorp in Darfur. Hij schudt de hand van de Rode Kruismedewerker. Hij wordt al voor de derde keer teruggebracht naar Italië.

Hij wordt telkens gesnapt bij het oversteken van de grens. En dan draagt de Franse grenspolitie hem weer over aan haar Italiaanse collega’s. Dat overkomt dagelijks enkele tientallen mannen.

De zo’n 200 migranten op de rotsen aan de kust van de Middellandse Zee trekken de aandacht van de hele wereld. De overdracht gebeurt daarom zo veel mogelijk buiten het zicht van de camera’s, op de oude kustweg tussen Ventimiglia en Menton, iets hoger op de helling.

Blijven in Darfur was geen optie voor Mohammed. „Er vinden daar massaslachtingen plaats. Dat gebeurt in het geheim. De Arabische milities komen ’s nachts in het dorp en snijden dan de kelen van de jongens door. Het zijn ook moslims, alleen wij zijn zwart, dat is het verschil.”

Zijn vader is een kleine boer. Hij wilde niet dat zijn zoon vertrok, maar hij wist dat hij hem toch niet kon tegenhouden. Mohammed: „Mijn familie heeft niet veel geld. Daarom heeft mijn vader een deel van de geiten verkocht. We hadden er 130. Met het geld van 45 geiten heb ik de tocht naar Europa kunnen maken.”

Hij wil graag naar Duitsland. „We zijn niet gekomen om hier altijd op de rotsen te slapen. Waar is de menselijkheid eigenlijk gebleven?”

De Franse politie zegt echter dat de migranten weg moeten. Maar ze willen blijven. Totdat Frankrijk de grens opengooit. Malik (24) komt ook Darfur, uit de hoofdstad Nyala. Zijn vader had daar een kleine winkel, maar door de oorlog moest hij die sluiten. „Bij een bombardement is mijn broer gedood. Hij stierf in mijn armen. We zijn uiteindelijk gevlucht en kwamen terecht in het vluchtelingenkamp in Kalma. Mijn vader heeft geen werk meer. Een oom stuurt soms wat geld uit Egypte. Verder hebben we niets. Daarom ben ik vertrokken.”

De Franse regering tobt met de kwestie. Gisteren besloot de regering meer te gaan doen aan de opvang van (boot)vluchtelingen, maar wel in combinatie met betere hulp om terug te keren. Er komt dit jaar wel onderdak voor 11.000 mensen bij.

Aan de Franse zuidkust schudt de 29-jarige Ahmed zijn hoofd. Hij gelooft niet wat hij ziet. Hij blijft herhalen hoe vervelend hij de Franse politie vindt. Ook hij is al een keer aan de andere kant van de grens geweest. Met de trein. Maar hij werd betrapt. Al twee keer. Drie maanden geleden is hij vertrokken uit Accra, de hoofdstad van Ghana.

Zijn vader is een kleine boer. Ze hebben wat schapen en twee geiten. Ahmed: „Die boerderij levert niks op. Daarbij is er die verschrikkelijke burgeroorlog. De regering bombardeert elke dag onze dorpen en huizen. Ik wilde dit niet langer. Mijn ouders hebben me niet kunnen tegenhouden. Mijn moeder zei dat het wel goed zal komen, insjallah – als Allah het wil. Met die woorden hebben we afscheid genomen.”