Het huis is mede mogelijk gemaakt door lokale kerkelijke gemeenten, op verzoek van de burgerlijke gemeente.

Speldjes op de kaart tonen de herkomst van de bezoekers: zij kwam uit zeker tien verschillende landen.

Eenzaamheid

De start van het Wereldhuis had een lange aanloop. In 2011 opperde een wethouder dat Houtense kerken wellicht wat konden doen aan het gevoel van eenzaamheid onder Houtenaren.

„Twintig tot dertig procent van de Houtenaren voelt zich eenzaam”, zegt Joop van Herwijnen (75), die vervolgens het initiatief nam voor het Wereldhuis. „Hoewel de burgerlijke gemeente de zorgtaak voor haar inwoners zelf op zich zou moeten nemen, waren de samenwerkende kerken bereid aan het verzoek te voldoen.”

Na een jarenlange zoektocht kwam een voormalig basisschoolgebouw beschikbaar. „Een prachtige plek voor ontmoeting die veel mogelijkheden biedt om iets te doen aan het sociale isolement waar veel Houtenaren mee te maken hebben.” Eind mei gingen de deuren open.

Voor iedereen

Het Wereldhuis is een plek voor Nederlanders en „medelanders”, aldus Aleid Groothoff (64), „een plaats voor iedereen.”

Groothoff is de drijvende kracht achter het doorgeefluik, een distributiepunt van gebruikte meubels, kledingstukken en gebruiksvoorwerpen. „De doorloopsnelheid is hoog”, zegt ze, wijzend op een paar voormalige schoollokalen vol tafels, kasten, bedden, potten en pannen. „Wat er nu staat, is volgende week misschien al weg. Houten is rijk, maar de vluchtelingen die zich hier wekelijks vestigen, hebben bijna niets.”

Groothoff doelt op de vluchtelingen die Houten verplicht is op te nemen.

„De meesten zijn afkomstig uit Syrië. Ze komen hier op afspraak en krijgen de gelegenheid om spullen uit te zoeken voor hun nieuwe woning. Tot en met een fiets, als ze dat willen.”

De fietsen worden opgeknapt door Yussif, een vrijwilliger die zelf uit Afghanistan vluchtte en graag fietsenmaker wil worden.

Niet missionair

Via het doorgeefluik nemen de nieuwe medelanders kennis van de ontmoetingsplek. Van Herwijnen: „Op dit moment komen er voornamelijk Nederlandse inwoners van Houten op de inloopochtenden af. Op termijn zal het gezelschap steeds meer een mix worden.”

Dat komt ook door een breder activiteitenaanbod. „Bezoekers kiezen wat ze graag willen doen: praten, spelletjes doen, een boek lezen of zich terugtrekken in de stilteruimte. Daarin worden aan de hand van thema’s ook zingevingsmomenten georganiseerd,” zegt Van Herwijnen.

De ontmoetingsplaats is niet op voorhand missionair, benadrukt Groothoff. „We dringen niemand iets op, maar sommigen hebben behoefte aan diepere gesprekken, bijvoorbeeld over de zin van het bestaan. De mogelijkheid om daarop in te gaan, is er dus.”

Bij het Wereldhuis kunnen bezoekers ook terecht voor creatieve avonden en taalles. Het is ook de bedoeling om Nederlandse lessen voor volwassenen op te zetten. Van Herwijnen: „In juli beginnen we met gezamenlijke maaltijden. Eén keer per maand kunnen we veertig eters herbergen.”

Het streven is om een deel van de ingrediënten voor de maaltijd uit eigen tuin te halen. „Daarom hebben we ook de eerste aanzet gegeven voor een stadsmoestuin naast het gebouw. Ook dat moet een plek worden waar mensen met elkaar in contact komen”, aldus Van Herwijnen.

Onmisbaar maken

De gemeente Houten stelt de locatie beschikbaar. Daarnaast dragen vijf Houtense kerken en enkele maatschappelijke organisaties een steentje bij.

Het Wereldhuis zetelt in een tijdelijk onderkomen. Mogelijk moet het gebouw over drie jaar tegen de vlakte. Groothoff: „Tegen die tijd dienen we ons onmisbaar te hebben gemaakt. Dan kan er niemand meer om ons heen en gaan we gewoon op een andere plek verder.”