Peter de Graaf studeerde aan de Koninklijke Militaire Academie in Breda toen hij een „plotselinge bekering” doormaakte. „Ik heb daar God ontmoet. Hij sprak rechtstreeks tot mijn hart. Daarna begon ik in het leger over Jezus te vertellen. Toen er iemand tot geloof kwam, wist ik dat evangeliseren mijn bestemming in dit leven was.”

De jonge De Graaf verliet de militaire wereld en volgde een training bij Jeugd met een Opdracht. Daardoor kwam hij in 2006 voor kortetermijnzending in Groenland. Hij ging werken in de Shelter in Amsterdam, een christelijk hostel van Tot Heil des Volks, waar hij het Evangelie kon delen. Maar Groenland bleef in zijn gedachten.

Na een hernieuwd contact en een proefverblijf in Groenland besloot het echtpaar De Graaf in september vorig jaar de sprong te wagen. Katharina: „We hadden een kind en het was voor mij eerst moeilijk. Maar na een droom was mijn weerstand weg.” Het tweetal –momenteel op verlof– sloot zich voor ondersteuning aan bij de Duitse organisatie Globe Mission en werd vorig jaar uitgezonden vanuit de vrijgemaakt gereformeerde Opstandingskerk in Utrecht.

Aanvankelijk lukte het hun niet zich aan de oostkust te vestigen, omdat er geen huis beschikbaar was. Daarom vertrokken ze naar de hoofdstad Nuuk aan de westkust. Daar kwamen ze in aanraking met een groep vrije kerken met een evangelisch karakter die ontstaan waren vanuit zendingswerk in Scandinavië: Inuunerup Nutaap Oqaluffia (INO).

Het echtpaar kwam onder de indruk van de nood van de inwoners van het land. „Groenland is een land met enorme problemen. Er is veel alcoholisme, drugsgebruik, seksuele ontsporing en geweld. Het land heeft het hoogste zelfmoordpercentage ter wereld. Haast elke familie heeft ermee te maken. Inwoners van Groenland zijn heel emotioneel, maar ze kunnen slecht omgaan met hun gevoelens. Ook de wereld van het occulte houdt velen in de greep.”

Veranderde levens

In het huis van zijn ouders in Zoetermeer vertelt Peter dat hij verschillende keren met de voorganger uit Nuuk is meegeweest naar mensen die geesten in huis hadden en soms doodsbang waren. „Sommigen hoorden voetstappen in huis, anderen zagen ineens iemand in hun kamer staan. Er was zelfs iemand die door een geest op haar rug gekrabd werd, zodat de strepen zichtbaar waren. De geesten­wereld is reëel.”

De aanwezigheid van het occulte heeft er volgens de evangelist mee te maken dat Gods Woord niet goed doorgewerkt heeft onder de bevolking. „De geestencultuur, die voor het christendom onder de bevolking leefde, is teruggekomen. Je merkt weinig van het christendom. De meeste Groenlanders gaan alleen op 
bijzondere dagen naar de kerk. Ik sprak iemand die dacht dat alleen de priester maar mocht bidden.”

In januari is het zendingsgezin vertrokken naar Tasiilaq, het grootste dorp (2000 inwoners) van de oostkust. Daar houden ze op zondag kerkdiensten en op maandagavond Bijbelstudies. Tijdens de diensten wordt er gebeden en gezongen bij gitaarmuziek en vertelt Peter in het Deens en het Engels uit de Bijbel, wat vertaald wordt in het Groenlands. Aan het einde van de dienst bidt hij op verzoek met de bezoekers persoonlijk. Katharina: „Er komt een tiental mensen naar de Bijbelstudiebijeenkomsten. Ze zijn onbekend met de Bijbel en kennen zelfs de meest eenvoudige verhalen niet. Maar ze zijn hongerig naar het Evangelie. Ik heb levens van mensen zien veranderen. Een vrouw snauwde haar moeder niet meer af als die dronken was maar bracht haar liefdevol naar huis. Omdat de kans op terugval zo groot is, zijn begeleiding en discipelschap van het allergrootste belang.”

Eind juli gaat het gezinnetje terug naar Groenland, waar ze dan, met hulp van anderen, een zendingshuis gaan bouwen.

Zien jullie het wel zitten om de kou en de duisternis weer in te gaan?

„Zeker, daar wen je snel aan. In de winter kan het er ook heel gezellig zijn. De duisternis in de harten van de Groenlanders is veel erger. Jezus is het Licht der wereld. Als we Hem volgen en vertrouwen, leven we in het Licht, ook in Groenland.”

www.lightingreenland.com