Dat is wrang, omdat het hier mede gaat om menselijk leed, om mensenlevens. Dat maakt het vinden van een oplossing bepaald niet minder urgent dan het oplossen van de schuldencrisis van de financieel zwakste lidstaten, om maar een ander hoofdpijndossier te noemen. Eerder het tegendeel.

Voor D66-leider Pechtold is de maat inmiddels meer dan vol. Tot twee keer toe blies hij een Kamerdebat over het EU-migratieplan af, omdat het kabinet nog geen onomwonden ja of nee had laten horen. Toch loopt Nederland, dat dinsdag bij monde van staatssecretaris Dijkhoff een voorzichtig „ja, mits” uitsprak, Europees gezien allesbehalve uit de pas. Voor alle regeringsleiders is het innemen van een standpunt een afmattend schaakspel, waarbij tal van soms haaks op elkaar staande belangen moeten worden afgewogen. Voor premier Rutte en Dijkhoff ligt dat niet anders.

Nederland zou volgens het Europese plan aanvankelijk 4,35 procent van de migranten moeten opvangen. Dat aandeel is verhoogd tot 5,12 procent. Een snelle rekensom leert dat Rutte derhalve voor de concrete afweging staat om ja dan wel nee te zeggen tegen het verzoek om in een periode van twee jaar 2779 migranten –deels al erkend als vluchteling, deels met de status van asielzoeker– op te nemen, boven op de reguliere asielinstroom. Even concreet is echter het gegeven dat zijn VVD eerder dit jaar inzette op het sluiten van de Europese buitengrenzen én op het opvangen van asielzoekers in hun regio. En dat de PVV-retoriek dat asielzoekers straks de verzorgingshuizen bevolken waarin door Ruttes toedoen geen plaats meer is voor hulpbehoevende ouderen, haar uitwerking niet mist. Hoe groot zijn gezag en zijn zelfvertrouwen ook mogen zijn; ook het leggen van deze puzzel is voor Rutte allesbehalve een futiliteit.

In de Tweede Kamer lijkt het door Pechtold aangewakkerde vuurtje inmiddels te zijn overgeslagen op meerdere oppositiefracties. Ook SP en GroenLinks eisen opheldering: Wat wil het kabinet nu echt? Bedacht moet echter worden dat het migratieplan dat nu ter tafel ligt nog vele losse eindjes bevat. Dat maakt het verdedigbaar dat Nederland met een definitieve reactie wacht totdat het finale debat over het plan, volgende week in Brussel, achter de rug is. Bovenal moet echter worden bedacht dat het EU-voorstel waarover de gemoederen alweer danig hoog zijn opgelopen niet meer is dan een druppel op een gloeiende plaat. De Europese Commissie wil 40.000 migranten hervestigen, maar daartegenover staat dat dit jaar tot dusver al meer dan 100.000 bootvluchtelingen de oversteek over de Middellandse Zee hebben gemaakt.

Die wetenschap is geen vrijbrief om van het debat over het EU-plan een spektakelstuk te maken, maar zou eerder moeten stemmen tot bescheidenheid.