„Wendt u naar Mij toe, wordt behouden, alle gij einden der aarde; want Ik ben God en niemand meer.”

Stel u eens voor dat de zondaars­lievende Middelaar in eigen Persoon in deze vergadering verscheen en iedereen apart aansprak en zei: „Mens, laat u toch door Mij zaligen!” Wat een verbazende aandoening, wat een aandacht zou het in u veroor­zaken!

Dit is nu onmogelijk. Naar Zijn mensheid is Jezus nu in de hemel. Evenwel, nabij ons is Zijn Woord, ook het woord dat wij nu behandelen zullen. In dit woord spreekt Hij tot ons. Door dit woord nodigt Hij ons op een vriendelijke wijze. Dit woord vertoont Hem als staande met uitgebreide armen, in brandende liefde tot onze eeuwige behoudenis. Och, of Hij Zijn Geest neerzond en met en onder het Woord in onze harten deed werken. Zonder de Geest baat het Woord niet! Want al kwam Gods eigen Zoon, gestegen van Zijn troon, tot ons op aarde spreken, als Hij geen groter kracht van boven met Zich bracht, nog zou ons hart niet breken. Daarom bidden we: „Grote Christus, kom Gij dan in ons midden met Uw goede Geest! Open onze gesloten harten en oren, opdat wij op Uw roepstem tot U komen, en onze verloren zielen bij aanvang of voortgang door U mogen laten zaligen! Amen.”

Laten wij letten op de Heere, Die deze vriendelijke en welmenende nodiging doet, zelfs op de einden der aarde, die geroepen worden. Let vooral op die vriendelijke nodiging.

Theodorus Avinck,
ouderling en oefenaar te De Bilt

(”Tien praktikale verhandelingen”, 1784)