In ”De opdracht”, het eerste boek van de 22-jarige Schippers, gaat het diep. De relatie tussen de gelovige Jill en de niet-christelijke Lars staat centraal. Dat doet even denken aan de veel gelezen serie van Susanne Wittpennig over Maaike en Domenico, maar het verschil in uitwerking maakt de boeken onvergelijkbaar.

Voor de duidelijkheid: Jills geloof is geen buitenkantje, het is echt. Het boek start met een proloog waarin Jill een nachtmerrie heeft. Ze is in een aardedonkere grot, opgesloten. Soortgelijke dromen heeft ze vaker. Maar dit keer hoort ze een „kalme, indringende stem” die zegt: Ik ben het Licht. De proloog loopt uit op een bekerings­ervaring: „Ik gaf me totaal over aan Hem. De nachtmerries verdwenen en de duisternis was nooit groter dan het Licht. Er is wel een tijd geweest in mijn leven waarin ik Hem vergat. Ik vergat wat Hij voor mij gedaan heeft. Ik vergat Hem. Maar Hij vergat mij niet.”

Het zou kunnen uitlopen op een zweverig of prekerig boek, maar zo’n etiket zou geen recht doen aan ”De opdracht”. Inderdaad, het boek heeft een duidelijke boodschap, die er ook nog eens bewust bovenop ligt. Maar Schippers weet haar punt op zo’n manier te maken dat die de verhaallijn en de plot niet in de weg staat, maar eerder versterkt.

Dat komt mede door de opbouw: tussen de besognes met Lars door werkt Jill aan een opdracht voor het vak godsdienst over het thema ”Vriendschap met een niet-gelovige”. De uiteindelijke presentatie in de klas, aan het slot, is meteen de ontknoping het verhaal. Dat is knap gedaan. Ondanks dat de spanning op bepaalde plekken in het boek dreigt weg te vallen, heeft het toch iets meeslepends– en de afloop laat zich niet meteen raden.

Van meet af geeft Jill tegenover Lars aan hoe belangrijk het geloof voor haar is. Lars wil haar graag begrijpen en gaat regelmatig mee naar de kerk. Hij staat er welwillend tegenover, vindt dat de dominee boeiend kan vertellen, en denkt serieus na over God.

Toch lijkt zijn interesse in het geloof geleidelijk minder te worden. De reden is dat hij het erg druk heeft, maar voor Jill wordt het daardoor erg moeilijk. „Ze zou Lars zijn hele leven de tijd geven. Maar ze wilde ook zo graag dat hij (…) zich overgaf in de hand van God (…). Er was haast bij, want eens hield het op.”

Ze spreekt met haar vader en met de dominee. Niet met haar moeder; zij wordt geschetst als een vrouw die het gesprek over God en geloof liever op een afstandje houdt. Een vraag van de –uiterst betrokken, wijze en begripvolle– predikant is voor Jill een keerpunt: „Heeft jouw relatie met Lars je dichter bij Hem gebracht?”

Dergelijke inhoudsvolle gesprekken en mijmeringen voeren in het boek de boventoon. Op school praat Jill met haar vrienden over haar relatie met Lars en vooral ook tussen Jill en Lars zijn er veel serieuze dialogen. Ze sluiten oppervlakkig geklets, grapjes en zoenscènes echter niet uit („Toen hij daarna weer zijn lippen op de hare drukte, sloot ze haar ogen en genoot van elke seconde”). Ondanks de zwaarte blijft ”De opdracht” daardoor echt een boek voor tieners. Eigentijds ook, hoewel Schippers niet altijd de juiste toon treft in haar soms plichtmatige dialogen. De citaten uit het Bijbelboek Jona –waarmee ze de vier delen van het boek lardeert– zijn mooi bedacht, maar een tikje vergezocht en vallen wat mij betreft dus in de categorie overbodige vormtrucjes.

”De opdracht” als geheel maakt indruk. Dat de auteur zo veel diepgang weet te creëren zonder een zemelig boek af te leveren is absoluut een prestatie.

boekgegevens

De opdracht, Mirjam Schippers; uitg. De Banier, Apeldoorn, 2015; 
ISBN 978 94 627 8178 8; 207 blz.; € 19,95.