Want waar zijn de tijden gebleven dat vertegenwoordigers van deze partij liefst niet op de beeldbuis verschenen, mede omdat het optreden in een tv-programma voor de eigen achterban „drempelverlagend” zou werken? Dat argument lijkt geruisloos gedumpt op de mestvaalt van de refogeschiedenis.

Wat we op dit moment zien gebeuren is dat een drietal staatkundig gereformeerde Kamerleden juist met plezier figureert in uiteenlopende radio- en tv-programma’s. We zien een Dijkgraaf die bij het volkse, rechtse, voormalige PowNews een wisselbokaal in de wacht sleept. En we zien een Van der Staaij aanschuiven bij Matthijs van Nieuwkerk, om in het ‘linkse’ VARA-programma De Wereld Draait Door (DWDD) in debat te gaan over de waarde van huwelijkstrouw.

Van der Staaijs optreden donderdagavond wijst trouwens op nóg een verandering in de SGP. Want zochten vroegere staatkundig gereformeerde Kamerleden hun kracht bijna uitsluitend in hun opereren binnen de Staten-Generaal, de nieuwste generatie voormannen initieert tevens buitenparlementaire acties.

Zo mogen we het SGP-initiatief ikgavoortrouw.nl immers wel noemen. Een zuiver parlementair en formeel denkend politicus zal, als hij huwelijkstrouw wil bevorderen, misschien een initiatiefwet indienen die acties zoals die van SecondLove verbiedt.

De huidige SGP doet het, althans op dit punt, anders. Zij organiseert een publiekscampagne voor huwelijkstrouw. Zij probeert niet zozeer een kabinet in beweging te krijgen, maar richt zich regelrecht tot het volk, in een poging burgers bij wie nog een gezond moreel besef aanwezig is, te mobiliseren. En dan niet zozeer vanuit de negatieve invalshoek van een verbod, maar vanuit een positieve: trouw zijn is goed, heilzaam, weldadig. En: als anderen billboards mogen plaatsen, mogen wij dat ook.

Buitenparlementair optreden door politici is op zich niet nieuw. Bij de SP is deze wijze van actievoeren verankerd in haar genen. En voormalig ChristenUnie-Kamerlid Van Dijke kon er ook wat van. SGP-parlementariërs keken eind jaren negentig soms met verbazing en afkeuring naar zijn verrichtingen. „Is die man nu alweer niet in de Kamer? Wat spookt hij toch uit buiten Den Haag?”

Inmiddels hebben ook SGP’ers deze werkwijze omarmd, terdege beseffend dat buiten Den Haag acteren zowel electoraal als inhoudelijk effectief kan zijn.

En gek genoeg sluit die nieuwe aanpak eigenlijk prima aan bij aloude denklijnen uit de christelijke politiek. Leefde in de antirevolutionaire en christelijk-historische traditie niet altijd het besef dat alles wel politiek was, maar politiek niet alles? Was het niet Kuyper die weliswaar in het parlement actief was, maar die zich tevens –denk aan het Volkspetitionnement– terdege bewust was van het feit dat zijn grootste kracht ‘buiten’ lag?

En dan is daar tot slot nog de theocratische denklijn in de SGP-geschiedenis. Ook die laat zich, welbeschouwd, goed verenigen met het optreden van Van der Staaij in DWDD. Want is in staatkundig gereformeerde kring niet altijd betoogd dat een regering en wetgeving die zich verbonden weten aan de Bijbel alleen tot stand kunnen komen als er in het vólk een verandering, een bekering plaatsvindt?

Partijen oprichten en bezig zijn in het parlement zijn nooit doel op zich. Doel van een christen is een samenleving die de eer van God hooghoudt en Zijn geboden vrijwillig navolgt. Het aan het denken zetten van mensen over een basale waarde als huwelijkstrouw is in dit licht cruciaal. Dat kan soms beter bevorderd worden via een publiekscampagne en mediaoptredens –desnoods en bij uitzondering in een plat en respectloos programma als DWDD– dan met doorwrochte juridische en parlementaire bijdragen.