Zaterdag. Apeldoorn loopt massaal uit voor de 70e viering van de bevrijding. Langs de route –van de Naald, via de Loolaan en Grote Kerk naar het Oranjepark– staat het publiek drie rijen dik. Honderden, duizenden. Prinses Margriet, geboren in Canada, luistert de feestelijkheden op.

En veteranen natuurlijk, veel veteranen. De Canadese oud-strijders –baret op het hoofd, medailles op de borst– krijgen staande ovaties van het publiek. Warm, welgemeend. Vol waardering voor de bevrijders. Jongeren reiken de oud-militairen bloemen aan. Enkele dames delen mini-glaasjes sterke drank uit. Een Canadees slaat het spul moeiteloos achterover. „Nog één?”

Apeldoorn heeft een sterke band met veteranen. De Canadese geallieerden deden in 1945 vanuit Apeldoorn uitvallen om het Westen en Noorden van Nederland te bevrijden. Bij de bevrijding kwamen ruim zesduizend Canadezen om het leven. Canada houdt zelf ook nog elk jaar een parade op 2 mei.

De veteranen krijgen blikken met kattentongen, die stichting Liberation Route speciaal voor hen heeft laten vervaardigen. Het chocolaatje werd in 1945 door de geallieerden uitgedeeld aan de Nederlanders, die jarenlang geen snoep of chocolade hadden gezien. De stichting heeft het bevrijdingschocola laten namaken.

Een truck met tien Canadezen op de laadvloer rijdt voorbij. De veteranen ogen breekbaar. Een magere hand wuift. Sommigen zijn echter opmerkelijk strijdbaar. „Tot over tien jaar”, grapt een oude Canadees overmoedig.

Veteraan Robert Greene staat vier voorin z’n jeep. Zwarte baret, twaalf medailles. „Dank jullie wel”, roept de Canadees naar de toeschouwers. Hij kent nóg een woordje Nederlands. Uit de tijd van toen. Hij spreekt een oudere vrouw aan. „Mooi meisje.” Het publiek gnuift, de veteraan geniet.

Iets verderop bedenkt de Canadees zich niets en heft spontaan het Wilhelmus aan. Vrijwel foutloos, in onvervalst Nederlands. „…een prinse van Hispanje, ben ik vrij onverveerd…” De veteraan zingt uit volle borst. Het publiek laat zich niet onbetuigd. Uit tientallen monden galmt het volkslied. Een daverend applaus volgt.

Pakweg 100-150 meter verderop vertoont de veteraan opnieuw z’n kunstje. Met overal hetzelfde, enthousiaste resultaat. Staande ovaties van het publiek. Boven de straat wappert een spandoek. ”Thank you boys”.