Poelmann, op dat moment journalist-in-opleiding, komt in één klap aan ‘de andere kant van het nieuws’ te staan. „Opeens ben je onderdeel van een nationale ramp. Er komt heel veel op je af. Politie aan de deur, slachtofferhulp, instanties, de regering die je toespreekt en niet te vergeten: de rouw.” De jonge journaliste begint al snel met het opschrijven van haar ervaringen in een dagboek. „Eerst alleen voor mezelf. Omdat schrijven iets is dat bij mij hoort. Later opperde een collega om van het dagboek een boek te maken. Dat voelde meteen goed. Als journalist vertel ik verhalen van mensen die iets bijzonders meemaken, terwijl ik zelf met zo’n groot verhaal rondliep.”

Ze is opgelucht en blij dat het boek er eindelijk is. „Het is fijn dat ik uit de allerdiepste pijn ook iets heb kunnen scheppen. Ik hoop met mijn verhaal iets te kunnen betekenen voor anderen die iemand hebben verloren. Dat hoeft niet meteen een vliegramp te zijn, maar iedereen krijgt vroeg of laat te maken met rouw. Hopelijk biedt het herkenning, hoop of kracht. Dat je ondanks zoiets verschrikkelijks toch nog kunt opstaan, ademhalen en doorgaan.”

„Toen ik de eerste versie van ‘Alles om jullie heen is er nog’ in mijn handen had, greep mij dat enorm aan. Eerst zat het verhaal alleen in mijn hoofd, en nu kan ik het vasthouden. Ik heb mijn eerste boek uit en mijn ouders zijn er niet bij om dat mee te maken. Maar als mijn ouders niet waren overleden, was dit boek er nooit gekomen. Dat is heel heftig.”

Haar eerste publicatie, via uitgeverij De Bezige Bij, opende voor Poelmann de deuren naar de literaire wereld. Inmiddels werkt ze aan een tweede boek, een roman ditmaal. Wanneer dat wordt uitgegeven en door wie is nog niet bekend.