„De grootste beloning voor een reddingswerker is iemand levend onder het puin vandaan trekken, maar dat heeft er hier niet ingezeten” zei Van Vugt. „Aan de andere kant zijn we er volgens mij wel in geslaagd structuur aan te brengen in het werk van alle teams.” In totaal hebben ruim zestig internationale reddingsteams vijftien mensen gered.

USAR.NL arriveerde 26 april, een dag na de zware aardbeving, als een van de eerste reddingsteams in Kathmandu. Het team had daarom aanvankelijk een coördinerende rol, die later is overgenomen door de VN. „Toen we hier aankwamen was er totaal geen overzicht” zei Van Vugt. „Niemand kon ons vertellen waar we heen moesten. Dus onze eerste aandacht is uitgegaan naar het aanbrengen van structuur.”

Vooral aan het begin was de samenwerking met de Nepalese autoriteiten stroef. „Ons sterke punt is improvisatie, maar de eerste dagen hield de overheid nog overal controle over. Daarna realiseerden ze zich wel dat de ramp te groot was voor ze, en kregen wij meer ruimte.”

Hoewel de Nederlanders geen nog levende slachtoffers hebben kunnen redden, merkten ze wel dat hun aanwezigheid erg werd gewaardeerd. „Op sommige plekken werden we bijna toegejuicht”, zei Marcel Huijbrechts, leidinggevende van een van de vier reddingsgroepen van USAR.NL in Nepal. „We zijn met veel mensen in gesprek gegaan, die hun ervaringen graag wilden delen. De internationale aanwezigheid geeft de mensen hier het gevoel dat ze niet vergeten zijn.”

USAR.NL vertrekt maandagochtend uit Nepal. De tenten en overgebleven voorraad voedsel laat het team achter voor distributie in het rampgebied. De reddingswerkers gaan niet direct naar huis. Eerst is er een speciale dag buiten het rampgebied. „Dan kunnen we even bijkomen en ons voor het eerst douchen en scheren”, zegt Van Vugt. Ook krijgen alle reddingswerkers tijdens die dag een medische en psychologische check-up. Woensdag landt USAR.NL aan het eind van de middag in Eindhoven.