Toen in 2011 een verzoek om gratie werd afgewezen, was Veloso’s lot bezegeld. Samen met acht andere drugscriminelen zou ze worden geëxecuteerd, ondanks dat de vrouw altijd had beweerd onschuldig te zijn.

Deze week, in de nacht van dinsdag op woensdag, werden de acht daadwerkelijk voor een vuurpeloton terechtgesteld. Veloso kreeg vlak daarvoor uitstel van executie nadat de Filipijnse president Aquino dat bij zijn Indonesische collega Joko Widodo had bepleit. De reden van zijn verzoek: Maria Kristina Sergio, de echte dader achter de drugsdeal waar Veloso zonder het te weten bij betrokken was, had zich diezelfde dag gemeld bij de Filipijnse politie. Nadat Veloso haar naam had genoemd in een persoonlijk relaas van de toedracht rond haar arrestatie, werd Sergio in de Filipijnen met de dood bedreigd en restte niets anders dan bij de politie aan te kloppen.

Het onderzoek richt zich sindsdien op wat Sergio precies heeft uitgespookt. Zolang dat onderzoekt loopt, zo is de afspraak met de Indonesische autoriteiten, hoeft Veloso niet te vrezen voor haar leven.

Van cruciale betekenis was het verslag van Veloso waarin ze beschrijft hoe ze door haar „betrouwbare buurvrouw” Kristina Sergio als drugskoerier werd ingezet zonder dat zelf te weten. Hieronder enkele fragmenten uit dat verslag, dat in de Filipijnse media werd verspreid.

„Ik werkte in Dubai (de Verenigde Arabische Emiraten, VAE) als huishoudster, wilde daar weg omdat iemand me wilde verkrachten. Op 31 december 2009 besloot ik terug te keren naar de Filipijnen. Geldgebrek dwong me om opnieuw werk te zoeken als huishoudster in een ander land dan de VAE. Op een dag vroeg Christine (Kristina Sergio, AJ) of ik al werk had. Christine is mijn buurvrouw in Nueva Ecjia en ik en mijn familie kennen haar goed.

Ze vroeg me of ik soms als huishoudster in de Maleisische hoofdstad Kuala Lumpur wilde werken. Natuurlijk wilde ik dat. En zo vertrokken Christine en ik op 21 april 2010 naar Maleisië. Toen ik zei dat mijn tas eigenlijk te klein was, reageerde Christine met: „Maak je geen zorgen, ik vraag mijn vriend om een grotere.” Op een zaterdagavond belde die ons met de mededeling dat we naar een parkeergarage moesten komen om de tas –het was een koffer– op te halen.

Terug in het hotel, vroeg ik Christine waarom die koffer toch zo zwaar was – er zaten niet eens spullen van mij in. Ik checkte alle vakken, maar die waren leeg.

Diezelfde avond stopte Christine me een envelop met 500 dollar in mijn handen én een vliegticket en ze vertelde me dat ik voor een week vakantie naar Indonesië moest gaan, dan kon ik daarna uitgerust aan mijn werk in Kuala Lumpur beginnen.

Op 25 april 2010 kwam ik op de luchthaven van Jakarta aan en legde ik mijn nieuwe koffer op de band van het röntgenapparaat. De veiligheidsfunctionaris vroeg daarop of hij mijn koffer mocht opensnijden. Waarom zou u dat doen, vroeg ik hem. Ik was er immers van overtuigd dat er niets in te vinden was.

Maar toen hij de koffer opengesneden had haalde hij een zwarte tas tevoorschijn met daarin iets wat in aluminiumfolie was verpakt. Hij vouwde het open en er bleek een lichtbruin poeder in te zitten. „Wist u hiervan?” vroeg de man terwijl hij me strak aankeek. Ik zei dat ik van niets wist en ook geen idee had wat het spul was. „Drugs”, zei hij. „Oh, nee!” riep ik en ik rilde over mijn hele lichaam. Ik kon daarna geen woord meer uitbrengen en barstte in huilen uit, want ik besefte dat dit het einde van mijn leven zou betekenen. En ik maakte me constant verwijten: Waarom had ik die Christine zo vertrouwd?”