Rond en na de bevrijding werden in Nederland naar schatting tussen de 7000 en 9000 bevrijdingskinderen geboren. Hun vaders waren Amerikaanse, Engelse, Canadese of Poolse militairen, die in 1944 en 1945 hier met succes voor de vrede vochten. De soldaten keerden terug naar hun eigen land. De kinderen groeiden op bij hun Nederlandse moeders, die in veel gevallen trouwden met een Nederlandse man.

Later bleek dat veel kinderen toch wilden weten wie hun echte vader was. In 1984 werd daartoe de Vereniging Bevrijdingskinderen opgericht, om te helpen met het opsporen van militairen die een kind verwekten tijdens de bevrijding van ons land. Rond de 1400 vaders zouden teruggevonden zijn. Jaarlijks werden bijeenkomsten georganiseerd om ervaringen uit te wisselen en lief en leed te delen.

Er waren vele bevrijdingskinderen die hun vader nooit vonden, maar ook was het vinden van de vader niet voor iedereen een positieve belevenis. Hölsgens: „Geregeld waren er negatieve emotionele reacties van de buitenlandse families. Er waren partners of kinderen die er vaak geen raad mee wisten of er niet mee konden omgaan.”

In 2006 werd de vereniging opgeheven omdat het zoeken van de buitenlandse vaders steeds moeilijker werd. De leden achtten de kans minimaal om nog levende bevrijdingsvaders te vinden. In 2010 werd er nog wel een reünie georganiseerd, waarbij voor de bevrijdingskinderen een eigen tulp werd gedoopt.

De opzet van het nieuwe samenzijn is volgens Hölsgens „een herdenking”, vanwege het gemis dat een deel van de bevrijdingskinderen ervaart. Ook zullen niet alle leden van de voormalige vereniging aanwezig zijn. „Vanwege hun stil verdriet, omdat zelfs ook een reünie velen emotioneel aangrijpt.” Op de bijeenkomst worden rond de zestig bevrijdingskinderen verwacht.

Hölsgens (69) heeft haar eigen vader nog niet gevonden. Zelf wil ze met een groep anderen doorgaan met de zoektocht. Als de vader niet meer leeft, hoopt ze nog wel familieleden te vinden.