Toch was dat allemaal nog enigermate te overzien. Er was sprake van een communistische regering met een grote mond. Ook al weigerde die op bepaalde momenten als gesprekspartner verder te praten. Maar die situatie veranderde. Het gesprek over nucleaire wapens draagt op dit moment meer het karakter van een tasten, een zoeken waar zich het kwaad zou kunnen manifesteren.

Recente ontdekkingen bewezen dat landen als Iran en Libië verder zijn in het ontwikkelen van kernwapens dan tot heden bekend was. De Pakistaanse specialist Khan leverde beide landen uitgebreide informatie en kennis over nucleaire mogelijkheden. Maar hij liet vrijwel zeker ook anderen in zijn wetenschap delen. Het besef dat Osama bin Laden en zijn barbaarse terroristen voorheen interesse toonden voor nucleaire technologie, doet de gissingen slechts toenemen.

De directeur van de Nuclear Research and Consultancy Group in Petten, A. Versteegh, vertelde gisteren dat terroristen nog niet beschikken over kernwapens.

Maar Mohamed al-Baradei, directeur van het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA), zei in het Duitse weekblad Der Spiegel dat het gevaar van een kernoorlog groter is dan ooit. Hij wees op het ontstaan van een nucleaire zwarte markt. Zo’n man zuigt zoiets niet zomaar uit z’n duim.

De uitval van Bush is dan ook begrijpelijk en terecht. Hij bepleitte een verscherpt internationaal antiproliferatiebeleid. Nucleaire technologie en nucleaire brandstof zouden alleen mogen worden geleverd aan landen die beloven af te zien van de productie van kernwapens. Ook de president drong erop aan de nucleaire zwarte markt aan te pakken.

Nu heeft Amerika wel een beetje boter op het hoofd. De VS gebruikten als eerste land ter wereld twee atoombommen. Hiroshima en Nagasaki werden een begrip. Meer dan 100.000 mensen vonden op één ogenblik de dood. Tienduizenden raakten gewond. De brief waarin Einstein de aandacht vestigde op nieuwe ontdekkingen die het ontwikkelen van een atoombom mogelijk maakten, bracht heel wat teweeg. Terwijl vrijwel vaststond dat Japan de oorlog toch niet veel langer kon volhouden dan een paar dagen of weken, hooguit een paar maanden.

Net als de VS destijds achteraf kritiek ontvingen, kijken mensen nijdig naar Bush in relatie tot zijn aanval op Irak. De voormalige chef van de Amerikaanse wapeninspecteurs verklaarde immers dat Irak waarschijnlijk geen massavernietigingswapens had toen de Amerikanen en de Britten vorig jaar tot de aanval overgingen. Toch is het te kort door de bocht te veronderstellen dat de president via grote woorden in een andere richting zijn miskleun op een ander front probeert te verbloemen. De dreiging van nucleaire catastrofes is reëel.

De vraag is of christenen -uit eigen ervaring- meer kunnen vertellen over veiligheid. Over bewaring van hogerhand met een ander karakter dan via wapens. En praktisch gezien zouden regeringsleiders de beperking op de ontwikkeling van nucleaire wapens wellicht als binnenlandse inmenging kunnen beschouwen. Het aanpakken van terrorisme blijkt helemaal niet eenvoudig is. Er is meer nodig dan één redevoering.