Eén dag extra op een kwestie die zich al jaren voortsleept moet toch te overkomen zijn? Dat is zeker het geval, mits er door dit uitstel straks daadwerkelijk ook een goede deal op tafel ligt.

Dat laatste is maar zeer de vraag. Zoals de hoofdlijnen van een mogelijk akkoord zich momenteel aftekenen behoudt Iran nog altijd een aanzienlijke capaciteit om uranium te verrijken. Zeker met behulp van de modernere centrifuges waarover de Islamitische Republiek inmiddels beschikt zal Teheran alsnog in staat zijn binnen afzienbare tijd een atoombom te produceren.

Als tenminste het besluit daartoe wordt genomen. En daar zit precies de kern van het probleem. Mét of zónder akkoord staan of vallen de nucleaire ambities van Iran met de beslissingen die de hoogste leiders in Teheran nemen. En het hoeft nauwelijks betoog dat die leiding niet bij de in westerse ogen gematigde president Rohani berust. De koers van Iran wordt nog altijd door de conservatieve geestelijkheid bepaald.

Die houdt sinds jaar en dag vol dat het Iraanse nucleaire programma voor vreedzame doeleinden is bedoeld. Opwekking van energie en medische toepassingen zijn immers geen misdaden waar de wereld zich al te druk over zou moeten maken?

De grote vraag blijft echter waarom Iran zo geheimzinnig over zijn atoomprogramma doet. Veel installaties zijn ondergronds aangelegd, of in ondoordringbare bergwanden ingebouwd. Bovendien laat Teheran al jarenlang geen internationale inspecteurs meer het land in om toe te zien op zijn nucleaire activiteiten.

De afgelopen jaren heeft Iran veel kritiek te verduren gekregen. In de eerste plaats natuurlijk vanwege zijn vermeende pogingen om een atoomwapen te verwerven. Maar ook het neerslaan van de volksprotesten in 2009, het vervolgen van christenen en het in stand houden van een totalitaire staat dragen bij aan de negatieve beeldvorming rond het land.

Het zou ook anders kunnen. Stel dat er wél een deugdelijk akkoord komt over het Iraanse nucleaire programma. Een deal waarin zelfs een land als Israël zich zou kunnen vinden. Stel dat de internationale strafmaatregelen tegen Iran worden opgeheven en de Islamitische Republiek als ordentelijke staat in de vaart der volkeren gaat meedraaien.

Mooi wensdenken. En die positieve kant mag ook nooit uit het oog worden verloren. Al was het alleen al om de Iraanse bevolking, die door toedoen van haar leiders al jaren onder een streng sanctieregime zucht. En anders is ook elke vorm van overleg bij voorbaat kansloos.

Dat de nabije toekomst met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid anders zal zijn, lijkt intussen maar al te duidelijk. Helaas.