Dat stelde prof. dr. H. van den Belt, bijzonder hoogleraar gereformeerde godgeleerdheid aan de Protestantse Theologische Universiteit Groningen, dinsdag in zijn lezing voor studenten theologie met een zogeheten late roeping. De ontmoetingsdag in Huizen, georganiseerd door de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk, werd door ongeveer twintig studenten en hun echtgenoten bijgewoond.

Een christen is in leven en sterven verbonden met Christus, is Zijn eigendom en één plant met Hem door het geloof en door het werk van de Heilige Geest. Een gereformeerd christen kenmerkt zich daarin door een bepaalde houding, geloofsinhoud, vorm of spiritualiteit en perspectief, stelde prof. Van den Belt.

De houding wordt volgens de hoogleraar bepaald door ontzag voor Gods openbaring, liefde voor katholiciteit van de waarheid en het besef van de beperktheid van onze kennis. „Gereformeerde christenen zijn dus echte waarheidsvrienden.”

De Schrift als bron en norm van het geloofsleven is voor de hoogleraar onopgeefbaar. „Gods Woord heeft het laatste woord”, aldus prof. Van den Belt. Hij erkent dat er een zekere spanning is tussen de hardheid van veel discussies –„de Schrift zegt dat…”– en de flexibiliteit in de gereformeerde traditie, zoals de vele confessies. Flexibiliteit brengt volgens hem wel ruimte voor inbedding van het Evangelie in de cultuur, in verschillende tijden en plaatsen, „maar gereformeerde christenen leven uit het Woord. Dat maakt scherp en mild tegelijk.”

De geloofsinhoud mogen we echter niet versmallen tot een bepaald aspect van de geloofsleer, stelde hij. Zijn er eigenlijk wel belangeloze dingen als het om de inhoud gaat, vroeg hij. „Alles hangt met elkaar samen. Kun je wel denken vanuit een kern die alles bepaalt, bijvoorbeeld verzoening, verkiezing of verbond?” Volgens hem ligt de essentiële bijdrage van de gereformeerde traditie aan de ontwikkeling van de katholieke theologie in de verwoording van het alles doortrekkende werk van de Heilige Geest. Hij vindt het wel van belang om onderscheid te maken tussen de geloofsleer en de geloofspraktijk.

Ds. J. A. W Verhoeven, predikant te Leerdam en tweede voorzitter van de Gereformeerde Bond, hield een lezing over ”Leven uit of discussiëren over de doop”. De predikant wilde niet discussiëren over de kinderdoop of de volwassendoop. „Zeg mij hoe je over de doop denkt, dan zeg ik wat je gelooft.”

Hij ziet een doorgaande lijn van het verbond in het Oude Testament naar het Nieuwe Testament. De gerechtigheid van het verbond wordt verzegeld door middel van de besnijdenis en de doop. „God gaat met ons om in de vorm van het verbond en is de Eerste Die dat bezegelt in de doop van onze kinderen.”

Hij noemde dat de objectkant van het heil dat van God uitgaat tot de mens. De secularisatiegolf die over ons heen is gekomen is volgens hem een groter probleem dan de discussie over kinderdoop of volwassendoop. „De vertegenwoordigers van beide tradities komen dicht bij elkaar.”

In zijn openingswoord noemde ds. Verhoeven –hij verving de wegens ziekte afwezige ds. A. J. Mensink– het belangrijk dat onze roeping teruggaat op God. Paulus schrijft aan de gemeente van Korinthe dat ze geroepen heiligen zijn in de gemeente van God. „De gemeente is verankerd in het kruis van Christus. In dat kruis klopt het hart van het Evangelie.”