Handenwrijvend staan vooral veel jongeren te wachten op wat komen gaat. Een bak koffie en praten tegen de wolken: „Wanneer gaan jullie nu eens weg”. Op het terrein van de sterrenwacht staan zeven zonnekijkers uitgestald en één in het bezoekerscentrum. Maar wie wil er staren naar een partij wolken? Niemand.

Dan slaken enkele tientallen aanwezigen wat kreetjes van opwinding. Daar is ’ie. „Oooh. Wauw.” De zon maakt een knipoog in slow motion en is dan weer weg. Het wolkendek wordt dan ook steeds dikker. De hoop dat de deels verduisterde zon zich nog een keer zo duidelijk laat zien, smelt als sneeuw voor de zon. Ook de onverwachte dikkere lichtstraal mondt uiteindelijk niet uit in ruim zicht op de koperen ploert.

„Ik heb niks speciaals met de sterren. Je leest er hoogstens eens een interessant artikel over. Daar blijft het dan ook bij. Maar met zo’n zonsverduistering realiseer je je weer wat zich allemaal in het heelal afspeelt”, vertelt Stijn Jalvingh, een 23-jarige student internationale studies. Hij kwam met wat studiegenoten naar de sterrenwacht.

Eén van hen is de 20-jarige Brecht Simon. Zij studeert sterrenkunde. Zij vindt een evenement als dit goed voor de inwoners van Leiden, „om te laten zien wat wij hier allemaal doen”. Kortgeleden is er een achtste zonnekijker via crowdfunding aangeschaft. En dat in het internationale jaar van het licht. Alleen was er vrijdag even niet het verduisterde licht dat iedereen wilde zien.