Ziedend beende hij maandagavond weg uit de perskamer van het ministerie, staatssecretaris Teeven. Het contrast met de kort daarvoor afgetreden minister Opstelten was groot. Waar een schuldbewuste minister vooral berusting uitstraalde, maakte Teeven met een niet mis te verstane lichaamshouding duidelijk zich het slachtoffer te voelen van een uit de hand gelopen media­relletje. Voordat hij de deur achter zich dichttrok, wilde hij het dan ook nog even hebben gezegd: met die deal die hij in 2000 met drugsbaas Cees H. sloot, was helemaal niets mis. Net zoals al zijn andere daden had hij ook deze verricht „voor volk en vaderland”, zo verzekerde Teeven zijn gehoor.

Onomstreden als bewindsman is hij, anders dan Opstelten, nooit geweest. Onderscheidde de minister zich na zijn aantreden nog door als het even mogelijk was te spreken in keurige, burgemeestersachtige volzinnen, voor Teeven luisterde het allemaal wat minder nauw. Met het strafbaar stellen van illegaliteit probeerde hij vluchtelingen aan het denken te zetten, liet hij optekenen in de Volkskrant: „Het begint ermee dat die mensen weg moeten gaan.” Deernis uitspreken over een inbreker die na een kort handgemeen met twee woningeigenaren onwel werd en overleed, vond Teeven in 2012 vergezocht. „Het is treurig dat er iemand dood is gegaan, maar dat is wel een inbrekers­risico. Die inbreker heeft niets te zoeken in die woning”, stelde de staatssecretaris vast. Dergelijke uitspraken doen vermoeden dat er voor de bewindsman boven de belangen van volk en vaderland nog iets uitsteeg: de electorale belangen van de VVD. De rechterflank van de VVD bestrijken en in de geest van Rita Verdonk onverzettelijkheid en daadkracht uitstralen; in zijn partij was het zijn grootste taak.

In april 2013 kwam Teeven bijna ten val in de affaire-Dolmatov. Een Russische asielzoeker die zichzelf verhing in een centrum voor vreemdelingendetentie bleek daar onder zijn verantwoordelijkheid ten onrechte zijn geplaatst. Zijn bewegingsvrijheid had niet beperkt mogen worden, omdat zijn beroep tegen het afwijzen van zijn asielaanvraag nog liep. Teeven kocht de steun van de PvdA met de belofte het asielbeleid op een humanere leest te schoeien. Die toezegging kwam hij echter maar mondjesmaat na.

Liep hij als Kamerlid nog te hoop tegen het sluiten van gevangenissen, toen Opstelten in 2013 zijn begroting niet dreigde rond te krijgen, hielp Teeven hem uitgerekend met een voorstel van die strekking uit de brand. Bepaalde criminelen konden het laatste restje van hun celstraf ook wel thuis uitzitten met een enkelband. Dan konden er cellen dicht, rekende hij de Kamer voor. Dat het plan in de Eerste Kamer flopte, liet hem koud.

„Hij is een echte Realpolitiker geworden”, liet SGP-leider Van der Staaij in deze krant ooit over Teeven optekenen. Dat dergelijke lieden behoren tot het slag mensen dat tegen een stootje moet kunnen, weet Fredrik Teeven na gisteravond nog beter dan hij het voor die tijd al wist.