Aan het Bachspel van Van der Hoeven moest ik wel wennen. Hij speelt heel precies, heel transparant, maar ook wat kaal. Terwijl bijvoorbeeld Ivo Janssen een zekere welving in de melodielijnen aanbrengt, en herhalingen graag een versierinkje meegeeft, heeft Van der Hoeven de neiging erg egaal te spelen. De partita en de Franse Suite, die hier achter elkaar zijn gezet –beide in c-klein– krijgen daardoor wel iets eenvormigs. Had er nu echt geen fantasierijke guirlande tussen gepast, bij die sarabandes?

Sterker vond ik de preludia en fuga’s, eerst die van Bach zelf, BWV 874 uit het onderbelichte Wohltemperierte Klavier II. Het is Bach op zijn best, onnavolgbaar.

Mendelssohn, een groot bewonderaar van zijn voorganger in Leipzig, schreef een zestal preludia en fuga’s voor de piano. Mochten we nog niet overtuigd zijn van het kunnen van Van der Hoeven, dan worden we dat hier. Hij speelt nummer 1, in e. Voor het preludium prefereer ik de opname van Girod, maar wat in de fuga gebeurt, is weergaloos. Geweldig zoals Van der Hoeven toewerkt naar het koraal vlak voor het einde ervan.

Sjostakovitsj is zeker zo verrassend. Zijn opus 87 nummer 5 is ongelooflijk virtuoos. Door uitgekiend pedaalgebruik klinkt het hier transparanter dan bij Nikolaeva, aan wie de muziek is opgedragen.

Kortom: een mooie cd, vooral de tweede helft. Helaas bevat het boekje een aantal evidente fouten. Volgende keer beter.

Daniël van der Hoeven, piano – Bach and Co.; 7 Mountain Records (7mntn-003); € 19,-; www.danielvanderhoeven.nl