Enige jaren lang fungeert prins Bernhard als waakhond van het maatschappelijk ongenoegen. Zijn vaste spreekbuis was tot dusver het dagblad de Telegraaf, zo ongeveer de grootste krant van Nederland. Toen personeel van een Albert Heijn-filiaal in Amsterdam vorig jaar hardhandig een winkeldief aanhield en daarvoor werd vervolgd, beloofde de prins de boete te betalen. Dat gebeurde allemaal via berichtgeving in de Telegraaf, de krant waarmee hij een soort hotline onderhield. Het leverde hem veel sympathie op.

Maar het moet de prins duidelijk zijn geweest dat de Telegraaf niet het meest geschikte medium was voor zijn open brief, die kwalitatief op een ander niveau staat dan primaire reacties op winkeldiefstallen. Daarvoor zocht de prins een landelijke kwaliteitskrant. Maar daarvan zijn er meer dan de Volkskrant alleen. Waarom dan opeens de Volkskrant?

Het is vrijwel zeker dat het lijntje werd gelegd via de hoofdredacteur van de Volkskrant, Pieter Broertjes. Met hem zou Bernhard een goede verstandhouding hebben, eentje die weer berust op een andere relatie, uit het militaire netwerk, waar de flamboyante prins als een held wordt beschouwd, zeker door de veteranen uit de Tweede Wereldoorlog.

De vader van Pieter Broertjes was namelijk brigadegeneraal b.d. der cavalerie N. J. Broertjes. Generaal Broertjes, geboren op 5 november 1915, is op 14 januari overleden. Oud-directeur van de Rijksvoorlichtingsdienst Van der Voet wilde tegenover deze krant wel zeggen dat generaal Broertjes en prins Bernhard geen onbekenden waren. Prins Bernhard heeft er dus niet lang over moeten nadenken via welke krant hij de aanval wilde openen op de schrijvers die hem lasteren en in een kwaad daglicht stellen.