Dergelijke beelden kunnen niet worden genegeerd, hoe dramatisch ze ook zijn. Ze illustreren de gruwe­lijk­­heden die IS begaat in zijn diepe haat tegen verlichte moslims en tegen christenen.

De plaats die deze terroristen kozen, is ook veelzeggend. Er ging een boodschap van uit. Het bloed van deze martelaren stroomde in de Middellandse Zee, zoals de barbaren zeiden. IS staat aan de kust van de oude wereldzee om de sprong naar Europa te wagen.

Dat werd ook nog eens onderstreept door de boodschap op de video van IS. Ze was bestemd voor de „volken van het kruis.” Het strategische doel van de jihadisten is helder. Zij willen Rome veroveren. Voor hen is de woonplaats van de paus het centrum van de christelijke wereld. Uit hun verwijzing naar de kruistochten blijkt dat ze wraak willen nemen voor alle wandaden van de christenen jegens de moslims.

Twee maanden geleden zei minister Koenders bij zijn aantreden als minister van Buitenlandse Zaken zich nog meer zorgen over de situatie in Libië te maken dan over Syrië en Irak. De instabiele situatie in dit Noord-Afrikaanse land achtte hij een groot risico. Toen keken velen hem met vragende ogen aan. Nu heeft hij gelijk gekregen.

De klemmende vraag is wat de wereld, en meer in het bijzonder Europa, te doen staat. Ingrijpen of niet? Bisschop Angealos van de Koptisch-Orthodoxe Kerk in Groot-Brittannië pleit ervoor dat christenen IS de executie van de 21 kopten vergeven. Hij erkent dat dit menselijk gezien onbegrijpelijk en onmogelijk is. Maar hij wijst op de plicht tot daadwerkelijke vergeving.

Ofschoon de Bijbel inderdaad vraagt de grootste misdadigers en zondaren te vergeven, is daarmee niet alles gezegd. De Bijbel wijst overheden ook op de taak gerechtigheid te oefenen en veiligheid te garanderen. De misdaden van IS vragen om een antwoord.

Het lastige is echter dat niemand weet welke oplossing het beste is. Italië, dat zich het meest bedreigd voelt, stuurt aan op militair ingrijpen. Egypte doet dat ook. Maar IS is door zijn bendestructuur moeilijk uit te schakelen.

Anderen pleiten voor het zenden van een interventie­macht. Dat is om twee redenen lastig. In de eerste plaats is daarvoor consensus tussen landen nodig. Die valt vaak moeilijk te bereiken. In de tweede plaats is het zenden van troepen één ding, maar het behalen van resultaat een tweede. IS kan zich gemakkelijk terugtrekken in de woestijn ten zuiden van Libië, waar het nagenoeg ongrijpbaar en onbereikbaar is. Hoeveel legers onder leiding van gerenommeerde veldheren zijn in de loop der tijden niet zandhappend in de Sahara ten onder gegaan?

De wereld staat voor een groot dilemma. Maar één ding is wel helder: IS mag niet ongehinderd doorgaan.