Tja, die zaten er dus niet. Uit Bijbel­getrouw Nederland waren wél vertegenwoordigers aanwezig: dr. A. A. A. Prosman, auteur van een boek over homoseksualiteit, en P. W. Moens van de Vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs. Mensen die uitstekend kunnen uitleggen hoe er in de gereformeerde gezindte over dit onderwerp gedacht wordt, omdat zij dit gedachtegoed ook zelf onderschrijven.

Maar bij de donderdag aanwezige moslims lag dit evident anders. Zij kritiseerden vooral hun eigen achterban en omarmden de plannen van de overheid om mensenrechtenambassadeurs op christelijke en islamitische gemeenschappen af te sturen. Sterker nog, sommigen wilden dat de overheid er nog een schepje bovenop doet. „We moeten weg van de vrijblijvendheid”, zei een overenthousiaste Zeki Arslan, die bovendien pleitte voor „een deltaplan” tegen homodiscriminatie.

Als het rondetafelgesprek bedoeld was om nu eens regelrecht uit orthodox-christelijke en conservatief-islamitische kring te vernemen hoe men over homoseksualiteit én over stimulansen van overheidswege denkt, dan is dit voor deze laatste categorie dus mislukt. De reformatorische waren duidelijk: „Overheid, houd je handen thuis!” De moslims waren weliswaar eveneens duidelijk („Overheid, help ons onze achterban te veranderen”), maar vormden zonder twijfel níét de spreekbuis van de fundamentalistische islam.

Bezien vanuit de overheid maar ook vanuit de islamitische gemeenschap een grote misser. Want zoals wetenschapper Ruud Koopmans (hoogleraar sociologie en migratieonderzoek aan de Humboldt-universiteit in Berlijn) heeft aangetoond, bestaat de westerse moslimgemeenschap voor maar liefst 44 procent uit fundamentalisten. Van deze groep is 70 procent het eens met stellingen als: ”Joden zijn niet te vertrouwen”, en: ”Ik wil geen homoseksuelen als vrienden”. In concreto hebben we het in Nederland dan al snel over een paar honderd­duizend moslims die op deze manier denken.

Oké, waarschijnlijk wéét het in Turkije geboren Kamerlid Yücel, initiator van de hoorzitting, best hoe er in conservatief-islamitische kring met homoseksualiteit wordt omgegaan en hoe groot die kring is. Maar dat neemt niet weg dat je, wanneer je als Kamer­commissie een rondetafelgesprek over dit thema houdt en er niet voor zorgt dat er minstens één persoon uit deze kring aanwezig is, bezig bent jezelf en/of anderen zand in de ogen te strooien. En versterk je alleen het beeld dat je als politiek en bestuur uiterst paternalistisch en bevoogdend bezig bent: wij praten over u, zonder u.

Wat wanneer fundamentalistische moslims donderdag wel aanwezig waren geweest? Dan hadden zij de landelijke politiek ongetwijfeld hetzelfde voorgehouden als de vertegenwoordigers van de gereformeerde gezindte deden: „Laat maar zitten, die mensenrechtenambassadeurs. Ons hoeven types als Aboutaleb, of Albayrak echt niet te komen vertellen hoe wij over allerlei onder­werpen moeten denken, want van deze liberale personen nemen wij niets aan.”

Vervolgens zouden kabinet en Kamerfracties er verstandig aan hebben gedaan deze kritiek grotendeels te honoreren. Want de overheid is er niet om minderheidsgroeperingen een bepaalde denkwijze of interpretatie van hun eigen religie op te dringen. Wel om toe te zien op de handhaving van wet- en regelgeving, dus ook op de bepaling dat niemand in dit land gediscrimineerd en al helemaal niet gepest of mishandeld mag worden. Daarop toe zien, daar heeft een overheid gewoonlijk haar handen al aardig vol aan.