Dat werd gisteren duidelijk tijdens een bijeenkomst op het kantoor van TWR in Barneveld met het thema ”Bereiken van vervolgde christenen via radio en politiek”, georganiseerd door TWR en de SGP-Kamerfractie. TWR werd in 1952 opgericht, en de Nederlandse afdeling bestaat deze week 50 jaar.

Bewustwording van de problemen van vervolgde christenen is belangrijk om hen te kunnen helpen, stelde SGP-Kamerlid Van der Staaij. „Bewustwording is de eerste stap. Internationale aandacht helpt. Er begint gelukkig meer aandacht voor vervolgde christenen in Nigeria te komen.”

Hetzelfde geldt voor Noord-Korea, zei Van der Staaij. Hij verwees daarbij naar een rapport van een commissie van de Verenigde Naties die de gruwelen in Noord-Korea heeft beschreven. Er was volgens hem geen jaar waarin er zo veel ontwikkelingen gaande waren rond Noord-Korea als 2014.

Bijbelstudies

Er zijn inmiddels negen zenders die uitzenden in Noord-Korea, zo liet Boaz Seong weten. De coördinator van de programma’s van TWR voor Noord-Korea deelde mee dat er in 1995, toen TWR met deze uitzendingen begon, in totaal slechts drie zenders waren.

TWR richtte haar aandacht vooral op mensen die al christen waren door hen Bijbelstudies aan te bieden. Tegenwoordig brengt het radiostation ook evangeliserende programma’s. Seong: 
„Er zijn Noord-Koreanen die in China hebben kennisgemaakt met het kruis. Terug in hun moederland vertellen ze dat „de mensen van het kruis” hen hielpen. De deur gaat wijder en wijder open.”

Het is –nog steeds– gevaarlijk om de uitzendingen te beluisteren voor Noord-Koreanen. Kim Jong uU, die sinds 2011 aan de macht is, heeft zijn positie versterkt. Seong: „Het controlesysteem wordt sterker en sterker. Het in bezit hebben van een radio is een risico en het luisteren naar de programma’s van TWR nog meer. Luisteraars gebruiken oordopjes, maar dan voor één oor. Hun andere oor houden ze open om hun omgeving in de gaten te houden. Soms luisteren ze samen met hun hond. Blaffen betekent alarm. Dan moeten ze de radio snel verbergen.”

De TWR-medewerker vindt het sturen van usb-sticks met evangelisatiemateriaal naar Noord-Korea niet verkeerd, maar vraagt zich wel af hoeveel er daarvan op een goede bestemming komen. „Om de usb-sticks te kunnen gebruiken, moet je een computer hebben. Buiten de hoofdstad Pyongyang is er niet genoeg elektriciteit voor computers.” Dat gebrek aan stroom heeft ook z’n goede kanten. Het lukt de regering daardoor niet om alle negen radiozenders te verstoren.

Wantrouwen

Vanuit andere landen krijgt TWR jaarlijks honderden of duizenden dankbetuigingen voor hun uitzendingen, maar vanuit Noord-Korea houdt het met een vijftal brieven wel op. De reacties bevatten meestal maar enkele zinnen. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat de post gecontroleerd wordt, maar ook met het gegeven dat Noord-Koreanen niet geleerd hebben om hun gevoelens te uiten. „Er heerst een sfeer van wantrouwen in het land.”