Dat zei medisch ethicus G. van Dijk, verbonden aan artsenorganisatie KNMG, zaterdag op een symposium van de jongerenafdeling van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE).

Het symposium ging onder meer over de vraag of suïcidale burgers rechtstreeks, dus zonder tussenkomst van een arts, toegang zouden moeten hebben tot dodelijke medicatie waarmee zij hun leven kunnen beëindigen. Nee, aldus Van Dijk, het contact met de arts is juist cruciaal. „Mensen kiezen niet pas voor suïcide nadat ze zijn uitbehandeld. Veel mensen met suïcideneigingen wenden zich niet eens tot een arts of zijn onwetendheid over de behandelmogelijkheden. De meeste suïcidale klachten zijn goed behandelbaar.”

Dat alleen artsen euthanasie en hulp bij zelfdoding mogen verlenen, noemde prof. mr. E. Sutorius de kracht van het Nederlandse model. „De wetgever heeft de regierol aan artsen durven geven in het vertrouwen dat zij euthanasieverzoeken vanuit hun deskundigheid onafhankelijk zouden beoordelen en zich daarbij toetsbaar zouden opstellen. Daardoor hebben we nog steeds een voorsprong op landen waarin euthanasie zich vaak voltrekt in het grijze circuit of waarin een verzoek om hulp bij zelfdoding kan ontaarden in een verbitterde, juridische strijd.”

Door het groeiende aantal euthanasieverzoeken van psychiatrische patiënten, patiënten met dementie en levensmoede ouderen staat het Nederlandse euthanasiemodel volgens Sutorius wel onder druk. „Artsen beginnen zich overvraagd te voelen, wat in mijn ogen wel begrijpelijk is.”

Sutorius zei uit te kijken naar de uitspraak van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden in de strafzaak tegen Albert Heringa, die zijn 99-jarige stiefmoeder zonder artsenhulp hielp te overlijden. „Dergelijke zaken kunnen erop duiden dat we onderweg zijn naar een nieuw model, waarin ook niet-artsen hulp bij zelfdoding mogen verlenen, maar dat zal de tijd moeten leren”, aldus Sutorius.