Volgens zijn advocaat Lian Mannheims was Meijering kwaad over de manier van verslaglegging van het getuigenverhoor. Meijering deed constant een beroep op zijn beroepsgeheim, maar in het schriftelijke verslag van het verhoor stond in zijn antwoorden steeds de vraag van de rechter-commissaris verpakt.

De rechter-commissaris had Meijering op verzoek van justitie gedagvaard om te komen getuigen.

Mannheims zei na afloop dat Meijering niet bang hoeft te zijn dat hij door justitie zou worden gegijzeld. Tijdens het verhoor was dat al aan hem duidelijk gemaakt.

Meijering heeft tijdens het verhoor door de rechter-commissaris volgehouden dat hij niets wilde zeggen. Na een verhoor van ruim een half uur werd tijdens de schorsing proces-verbaal opgemaakt waar Meijering zich absoluut niet in kon vinden. Daarop besloot hij op te stappen.

Mannheims: „Tijdens het verhoor heeft de rechter-commissaris uitgelegd welke vragen hij had. Daarvan heeft Meijering steeds gezegd dat hij niets zal antwoorden en zich beroept op zijn verschoningsrecht. In het proces-verbaal worden alle vragen in de mond van Meijering gelegd. Dat is in strijd met wat er gebeurd is.”

Mannheims verduidelijkt: „Stel u voor dat u wordt gevraagd hoe het weer is en u beroept zich op uw verschoningsrecht. Daarna staat in het proces verbaal: ‘Ik hoor u vragen hoe het weer is. Daar wil ik niets op zeggen’.” Meijering verzocht om een ander proces-verbaal maar daarop antwoordde de rechter volgens haar: ‘Ik doe het altijd zo en nu niet anders’.