„Ik kan me nog goed herinneren dat er weinig mensen waren afgekomen op een evangelisatiezangavond. Voor de koffiejuffrouw van het gebouw was het tot zegen. Haar hadden we niet meegerekend. Ik bedoel maar.”

D. van de Lagemaat, Zeist

„Waar ik tegenaan liep en loop in het evangelisatiewerk zijn mijn eigen tekortkomingen. Luister ik wel goed genoeg naar de ander? Wat bedoelt hij of zij? Wat is zijn/haar nood? Luisteren is een hele kunst. Spreek ik wel helder en eenvoudig genoeg over God en de boodschap van het Evangelie? Gebruik ik geen kerktaal? Sta ik de Heilige Geest niet in de weg door met mijzelf te komen in plaats van met Gods Woord? Het is een hele leerschool, maar God wilde me deze lessen met vallen en opstaan meer en meer leren. Dicht bij de Heere Jezus blijven, aan Zijn voeten, Zijn voetstappen drukken.”

Jan van der Elst, Krimpen aan den IJssel

„De Heere heeft altijd vrede en liefde en vrijmoedigheid gegeven op het plekje in de Walstraat in Vlissingen. Nu al ruim 25 jaar. In de begin tijd deelde ik soms samen met iemand 400 folders per week uit, nu zijn dat er zo’n 20 tot 50 per week. De liefde van Christus dringt mij, ook nu ik al 82 jaar ben.”

J. van Saane, Vlissingen

„Een paar jaar geleden liep er tussen de drommen mensen een vrouw van middelbare leeftijd, stuurs gezicht, niet van plan een blik te werpen in de kraampjes. Ik liep op haar af en voordat ik het wist, vroeg ik haar: „Mevrouw, wilt u gelukkig worden?” Ze stond stokstijf en zei: „Als dat toch eens zou kunnen!” Wat bleek? Sinds jaren probeerde ze met de moed der wanhoop haar leven op de rails te houden naast een echtgenoot die aan de drank was. Laat ik dat nu ook zelf hebben meegemaakt! Zo’n ontmoeting is dan niet toevallig.”

Ineke Koops, Dedemsvaart

„Laten onze kleine ontmoetingen met elkaar in het teken staan van die grote ontmoeting met Hem Die straks wederkomt op de wolken des hemels.”

W. Baas, Nieuw-Lekkerland

„Sommigen scheurden de folder in stukjes en gooiden dat voor mijn voeten. De moed zonk mij in de schoenen, de liefde uit mijn hart verdween en ik begon medelijden met mezelf te krijgen. Toen keek ik naar boven, midden op straat, en zag de Heere Jezus. Geen plaats voor Hem bij Zijn geboorte, zwoegend in Gethsémané, torsend en bezwijkend onder het kruis. Geen plaats meer, in de hemel niet en op de aarde niet. Verlaten van alle mensen en nog erger verlaten van Zijn Vader. En dat wilde Hij doen voor mij? Kan ik dan deze smaad en hoon nog niet dragen, dit kleine beetje? Ja, Heere, ik wil het!”

Piet Bloed, Putten

„Je bent er gewoon met je koffie, met je belangstelling en met een luisterend oor. Daarmee alleen al kun je veel voor iemand betekenen.”

Janny de Bruin, vrijwilliger bij evangelisatiepost Het Kruispunt in Tilburg.

„Op een dag ben ik in gesprek met een Marokkaanse jongen. Het is bijzonder hoe aandachtig hij luistert naar het Evangelie. Dan komt er een andere Marokkaanse jongen bij en luistert vol verbazing: Ineens roept hij: „Hoe is het mogelijk? Wie in de wereld geeft er nog om een Marokkaan en u komt ons hier vertellen dat wij gered moeten worden.”

Wilco Vos, Veenendaal

„Voor de oorlog leefde het gezin van mijn grootouders van mijn moederskant totaal in de wereld. Op een gegeven moment kwam mijn grootmoeder in contact met een evangelist in Rotterdam-Zuid. Zij werd uitgenodigd de evangelisatiebijeenkomsten bij te wonen. Dat heeft de Heere willen gebruiken tot haar bekering. Hoe wonderlijk heeft de Heere daarna tot in het derde geslacht krachtdadig willen wonen en werken. Dus door het werk van een eenvoudige evangelist zijn er middellijk meerderen tot God bekeerd.”

E. M. van den Hoven-de Koning, Alblasserdam

„Ik heb tijdens mijn rijlessen behoorlijk veel gesprekken over het geloof met mijn rijinstructeur. Hij is vaag christelijk opgevoed, maar voelt nog wel banden met het geloof, hoewel hij niets aan geloof ‘doet’. Ik heb als cadeau voor hem een Bijbel gekocht in de HSV, omdat hij de Statenvertaling te moeilijk vond.”

Rineke Boot, Amersfoort

„Als gezin hebben wij altijd evangelisatiefolders in huis en een ‘evangelisatiebijbel’. Die wordt weleens gegeven als aan het einde van het jaar vele bezorgers langskomen om een goed nieuw jaar te wensen. Meestal komen ze rond etenstijd. Dan dragen we die persoon direct op aan de Heere. De kinderen bidden vaak ’s avonds uit zichzelf voor die persoon.”

Janita van Iwaarden, Apeldoorn