Hetzelfde beeld is zichtbaar onder Marokkaanse Nederlanders. In de Marokkaanse groep daalde dit cijfers van 55 procent huwelijksmigranten in 2001 tot 17 procent in 2012.

Dat blijkt uit het rapport Huwelijksmigratie in Nederland van het Sociaal en Cultureel Planbureau, dat woensdag verschijnt. De daling was in de jaren tussen 2004 en 2007 het grootst, maar zette daarna niet door.

Voornaamste reden hiervoor is het grotere aanbod van partners met Turkse of Marokkaanse wortels in Nederland. Verder blijken de banden met het herkomstland en de familie aldaar losser te zijn geworden. Ook negatieve ervaringen met eerdere huwelijksmigranten worden in het rapport als oorzaak genoemd.

Van de huwelijksmigranten bestaat 70 procent uit vrouwen. Zij komen behalve uit Turkije en Marokko vooral uit de landen van de voormalige Sovjet-Unie, Suriname, Thailand, Indonesië, China en Brazilië. In de periode van 2007-2011 zijn circa 40.000 huwelijksmigranten naar Nederland gekomen.

In het SCP-rapport wordt geen antwoord gegeven op de vraag hoeveel migratiehuwelijken uitmonden in gevallen van huiselijk geweld. Wel menen de onderzoekers dat er een aantal risicofactoren is waardoor huwelijksmigranten daarmee sneller te maken kunnen krijgen, maar ook met eergerelateerd geweld, achterlating, misbruik, uitbuiting, gedwongen isolement en huwelijkse gevangenschap.

Vaak is de huwelijksmigrant financieel en sociaal afhankelijk van de partner, mede door de verblijfsvergunning die mede afhankelijk is van de duur van het huwelijk. Soms dreigen partners het huwelijk te laten ontbinden, zodat de partner van buitenlandse oorsprong met uitzetting te maken kan krijgen. Een huwelijksmigrant moet 5 jaar in hetzelfde huis als de partner wonen, op straffe van verlies van de verblijfsvergunning.