De verkiezingen in het land waar bijna 4 jaar geleden de Arabische Lente begon, draaien vooral om de economie en de veiligheid. De partijen beloven meer banen, minder prijsstijgingen en bestrijding van terrorisme, criminaliteit en corruptie. Er doen maar liefst 13.000 kandidaten van bijna 200 partijen mee en er zijn 27 presidentskandidaten. De seculiere, gematigd linkse partij Nidaa Tounis (de roep van Tunesië) gaat voorop in de peilingen, gevolgd door de islamitische Ennahda (wedergeboorte) partij, die de verkiezingen in 2011 won.

Net als enkele andere Nederlandse ondernemers in Tunesië hoopt Jan Mulder, manager van een bedrijf in groenteplanten, dat „gematigde centrumpartijen” en niet „te religieus gebonden partijen” de verkiezingen winnen. Volgens Peter Delponte, die al 28 jaar in Tunesië woont en manager is bij een Nederlands textielbedrijf, zou het slecht voor het land zijn, als Ennahda weer het grootst wordt. „De partij heeft totaal geen kaas gegeten van politiek en flink misbruik gemaakt van haar geld en invloed.” Volgens hem en anderen is de partij verantwoordelijk voor de groei van het extremisme in het land.

„Hoewel Ennahda zich als liberale islamitische partij profileert, kan een zege Nederlandse toeristen afschrikken”, vreest de Tunesisch-Nederlandse Neila Akrimi, die voor een dochter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten in Tunesië werkt. Het aantal toeristen, belangrijk voor de Tunesische economie, daalde sterk na de revolutie. Meer toeristen trekken is dan ook een van de verkiezingsthema’s. Partijen willen onder meer de afvalproblemen aanpakken. Delponte: „Sinds de revolutie ligt er veel meer afval op straat.”

„Veiligheid is uiteraard het belangrijkste voor toeristen”, zegt Akrimi. Gebeurtenissen als een bomaanslag in de toeristenplaats Sousse en de moord op twee seculiere politici vorig jaar helpen daar niet bij. Akrimi is net als veel Tunesiërs teleurgesteld over de resultaten van de revolutie. Eigenlijk zijn alleen de democratie en vrijheid van meningsuiting verbeterd. De werkloosheid is nog altijd hoog - ruim 15 procent - en de prijzen zijn flink gestegen.

Delponte merkt dat veel van zijn medewerkers schulden hebben en van dag tot dag leven. „Het is nu moeilijker dan voor de revolutie.”