„We herkennen ons niet in dat beeld”, reageert de Raad voor de Rechtspraak. „ISD is een ingrijpende maatregel die rechters zo’n 300 keer per jaar opleggen. In het algemeen is het zo dat de rechter erop let of een straf passend is, met het beste effect op de dader en de samenleving. Hij is daarbij onafhankelijk en onpartijdig.”

Bovendien kan de rechter deze maatregel alleen maar opleggen als het Openbaar Ministerie deze bijzondere straf bij de rechtbank eist. „Dat is dus de eerste stap naar een eventueel ruimere toepassing van de ISD-maatregel”, stellen de rechters.

ISD is gericht op draaideurcriminelen, zeer actieve veelplegers van vooral kleine criminaliteit. Vaak gaat het om verslaafden en mensen met psychische problemen. Het is volgens de raad vooral de behandeling die kan helpen voorkomen dat veroordeelden na hun vrijlating in oude, slechte gewoontes vervallen.

„Rechters hebben geen bedenkingen bij het instrument, wel bij het uitvoering in de praktijk”, benadrukken de rechters. „De reden is dat de behandeling van de veroordeelden in veel gevallen onvoldoende uit de verf komt. Dat blijkt onder meer uit onderzoek van de Inspectie Veiligheid en Justitie. Rechters moeten erop kunnen vertrouwen dat de maatregel in de praktijk zo wordt uitgevoerd als die bedoeld is: als combinatie van detentie en behandeling. Juist dan levert de ISD-maatregel namelijk het meeste op.”