Het meest imponeert Simons met Schumann. Diens driedelige Fantasie opus 17 uit 1836-1839 geldt als een buitengewoon veeleisend werk, zowel technisch als qua interpretatie. Hoewel ze Pollini en Richter niet doet vergeten, maakt ze hiermee een uitstekende indruk.

Dat geldt ook voor de Sonate 1.X.1905 van Janáček. De muzikale vertolking van dit grillige en onheilspellende werk –over de dood van een arbeider bij een nationalistische demonstratie in Brno– is niet eenvoudig. Veel opnamen zijn er dan ook niet van. Een nieuwe van dit niveau is dus welkom.

Over Liszt ben ik wat minder enthousiast. Simons speelt hier diens ”Vallée d’Obermann”, een bekend deel uit zijn ”Années de Pèlerinage”. Technisch klopt het allemaal, maar is ook overgebracht wat Liszt bedoeld heeft? In zijn reisverslag zegt de componist dat hij compleet overweldigd is door dit dal. Het klinkt me een beetje te nuchter, net als zijn derde ”Consolation”. Toegegeven: je kunt Simons’ interpretatie ook prijzen als ”zonder opsmuk”.

Wiklander is geboren in 1950. Aan zijn pianosonate is dat niet te horen. Als hij gedateerd zou worden op 1880 zou het ook kunnen. ’s Mans orgelmuziek klinkt eigentijdser dan deze korte en op zich aangenaam klinkende sonate.

De opname is mooi. En het boekje: tja, dat ontbreekt…

Janáček, Wiklander, Liszt, Schumann – Eke Simons, piano; EKE-01; € 17,50; www.ekesimons.nl